Deðerlerin yitimiydi
Senden bana kalan
Yok, oluyordu insanlýk var olan kaosun içinde
Paradokslar yaþarken
Kentler yok oluyordu. Paramparça edilmiþ yüreklerde
Her gün çoðalýyorduk, böcekler gibi ürüyorduk
Ýnsanlýðýn felaketi için
Tinlerden kaçýþtý belki…
Þairler yine yalan söylüyordu aþký
Destansý anlatýyorlardý yok olaný
Var olandan
Sokaklar yok olmuþtu, böcekler içinde
Kaplamýþlardý her tarafý
Yeni doðanlar mý suçluydu, doðuranlar mý?
Doðurtanlar mý?
Kalabalýklaþýyordu durmadan dünya
Yaðmurlar yaðýyordu, yok olan ormanlara
Aþkýn yitimiydi, sevdalýklardan kalan bize…
Bir türkü söylenirdi, tüten ocaklarda
Aðýtlar karýþýrdý ölümlere
Acý çekilirdi
Geride kalan, gidenlere
Çürüyordu bedenler, toprak altýnda
Ruhlarý bir çiçekte filizleniyordu
Doðan güneþe
Yýrtýyordu topraðý, gökyüzünü maviliðindeki beyaz buluta
Ak güvercinler uçuþuyordu
Beyaz mendile düþen gözyaþýnda
Kitap yazanlar yok oluyordu, böcekler içinde
Durmadan çoðalýyorlardý
Her þehri her ülkeyi ve dünyayý
Böcekleþenler ve böcekleþmeye karþý duranlar…
Savaþýmlarý bundandý
Kurtlaþýyordu beyinler var olan sisteme
Kurtuluþ yoktu imgelerden
Koyunlar hep otlanýyordu, var olan çobanla
Kurt hep açtý yine
Sen batýk bir aþkýn duygularýný yaþýyorsun
Yosunlaþmýþ gemide
Çürümüþ beyinlerde…
Dalgalarý aþmamýþtýn var olan ütopyanla
Sen yok oluyordun
Böcekleþmiþ kentlerde
Böcekler, imparatorluðunu ilan ediyordu.