Bazen babasýný özler erkek çocuklarý . Býyýðýný özler. Kuvvetlice olan kollarýný , tatlý sert gülümsemesini özler. Kaç yaþýnda olursa olsun , babasýnýn çocuðudur o . Saçlarýndaki beyaz sayýlarýna inat , sakallarý terlememiþ pürüzsüz bir çocuktur onlar babalarýnýn gözünde.
Sonra babalar gider.
Çocuklarý baba olur
Ama çocuklarý özlemeye devam ederler babalarýný ..
Bir yoldur gider babaya doðru . Hiç konuþamayacak da olsa , çocuklarýný dinleyecek , duyacak olan babalar vardýr. Soðukta , sýcakta , yaðmurda , karda , iyi gününde , kötü gününde çocuðunun yanýndadýr . Görünmez ..Sessizce..
Siyah beyaz resimlerde kalmýþtýr ayakta duran halleri. En ‘’baba’’ duruþlarý resmedileli sanki asýr geçmiþtir. Ve dilin ucunda küfürdür oðlunun anýlarýnýn tercümesi.

Baba ? Ben baba oldum . Dede oldun ..
Kutlamayacakmýsýn hala ?
Daha ne kadar susacaksýn baba ?
Daha ne kadar zaman rüyalarýma gelmeyeceksin baba ?
Oðlunun sana ihtiyacý var baba..
Konuþsana ...

Ölü babalar bile konuþur oðullarýyla ... Ama yitikse , dargýnsa , kýrgýnsa konuþmaz .
Resmiyle konuþursun , o konuþmaz. Ölü olduðundan deðil , kýrgýndýr , sürgündür .. Ondan..

Babam benimle konuþmuyor
Þarkýnýn dediði gibi ..
Bende bir resmi var
Yüzüme bakmýyor..