Sevgili Atam,
Hayatýmda ilk kez, postaya vermeyeceðim ve cevabýný asla almayacaðýmý bildiðim bir mektup yazýyorum.Ama bildiðim birþey var, o da bir þekilde sana ulaþacaðý, ya hissedeceksin yada duyacaksýn anlýyorum.
Atam bu bir þikayet mektubudur. Sana kendi ellerinle dirilttiðin ulusu þikayet etmek ne derece doðru bilmiyorum ama affet Atam bunlarý anlatmam gerek.
Hani demiþtin ya "Beni görmek demek yüzümü görmek demek deðildir, benim fikirlerimi ve duygularýmý anlamanýz kafidir" diye, biz seni hiç anlayamadýk Atam.
Yýllarca seni ve yaptýklarýný övdük, "19 Mayýs 1919" ile baþlayýp "Cumhuriyet" ile biten sözler dinledikte yaptýklarýmýzý koyamadýk ortaya ; zaten bir þey yapmamýþtýk Atam. Altýn sayfalara o kadar takýlý kaldýk ki yeni sayfalarýn karanlýðýný unuttuk. Kuru sözlerle geçirdik 80 yýlý.
"Bizi çalýþmak kurtarýr" demiþtin ya Atam, çok çalýþtýk IMF yolunda, o kadar ki artýk her çocuk kitapla okulla deðilde borçla doðuyor yurdumuzda.
Hala dudaklarýmýzda acýlý aðýtlar, hergün ölen þehitlere aðlýyoruz. Kimimizin saçý fabrika tarla köþelerinde çalýþmaktan aðardý, kimimizinde iþsizliðe yanmaktan.
Senden sonra gelenler gözlerimizi boyadý aniden, bulunduðumuz yeri göremeyelim diye.
Hedefimiz uygarlýk seviyesine ulaþmaktý ya yapamadýk; adýn hiçbir gökcisminde yazmaz Atam.
Neyse çok þikayette bulundum galiba, rahatsýz ettiysem af buyur Atam.
Hani derdinya "bütün ümidim gençliktedir" diye benim de öyle Atam bizim de öyle. Ýnþallah bu milleti gençlik kurtaracak Atam. Türk kaný akmaz olmadýkça, son gençte yýlmadýkça; SEN RAHAT UYU ATAM...