Altý yedi yaþlarýnda bir deli çocuktum, bir el beni motora bindirip gezdirirdi. O el o kadar sýcaktý ki sanki hiç sönmeyecek bir ateþ gibi.
O günler geceye döndü, uyuduk uyandýk.. Yine o el tuttu , öptü beni yanaklarýmdan; hiç býrakmayacakmýþ gibi.Bir motor gürledi yine, sallanýp o el gitti. Birden geri döndü o motor, ben o ele sarýlýrken, öperken o teni; bir þey istedi sevidiðinden, öpüp gitti beni…
Ben oyunuma dönmüþken bir çýðlýk geldi kulaðýma, “sanki birini öldürüyorlar” diye gülüyordum. “evet” birini öldürüyorlardý. Bir ruh ölüyordu o zaman. Bir kalabalýk, bir araba, bir kutu ve o el, o öptüðüm yüz kutunun içinde. Öldü diyordu herkes, herkes aðlýyordu.Ben ise aðlamamýþtým, içim bile yanmadý “N'olacak, nasýlsa kalkacak “ diyordum. Sonra yine kalabalýk, bana bakýp bakýp aðlaþanlar, anlamamýþtým…
O gece bitmeseydi keþke, bitmeseydi de hiçbir þeyi anlamamýþ olsaydým yine…
Akþam sabaha döndü, ben dünyadan bir haber.Yine aðlayanlar, anlamýný bilmediðim mýrýltýlar. Sonra “mezarlýk” dedi birisi. Neydi O? Tuttular götürdüler beni bir toprak baþýna, “o burda” dediler; nefes alamadým birden, o el toprakta mýydý þimdi, ama üþürdü orada, yalnýz korkmazmýydý ki, peki beni bir daha o sýcak el hiç tutmayacak mýydý?
Üþüdüm o an, demek ki ölüm insaný üþütürdü. Hasta olacaktým, öyle öðretmiþlerdi bana, o elin sýcaklýðýný aradým …
Bulamýyordum, onun olduðu yer çok soðuktu.Birden aðlamaya baþladým, kimseyle konuþmak istemiyordum, acýmý kim anlayabilirdi ki, hangi acý paylaþýlabilirdi? Evime gitmek istiyordum, belki de bir þakaydý bu, evde bir yere gizlenmiþti, onu bulmamý bekliyordu. Aradým; ama yoktu, gelmedi bir daha. Küstüm ona..
Yýllar geçti, o eli o kadar çok aradým ki zamanla, onun resmi bile sýcak gelmeye baþladý.
Þimdilerde de ararým onu geçmiþte olduðu gibi bir umut... gelmesini beklerim.
Belki de bir týp oyunudur bu. Ýsmini söylersem kaçar diye hiç anmadým adýný ömrümce. Ýki hece o içimde, oyun uzadý haberi yok sadece, “çýk artýk ortaya” sessizce, “ceee” de korkut beni yine, ÝKÝ HECE…