Öyle zamanlar vardýr ki hayatta kimse ne istediðini,ne yapacaðýný bilemez.Sinem çok daralýyor bugünlerde,sýðamýyorum bir yerlere.Tadým kalmadý ekþiyim bu aralar.Geleceðim nolacak belli deðil.Yitik bir çocuk aðlar durur gözlerimde.Hep kaçtým kendimden sanki biri kovalýyormuþ gibi.Kaçmak istedim kaderimden,her þeyden.Ama hiçbir þey deðiþmedi ki.Dönme dolap gibi döndüm döndüm de yine ayný yerde buldum kendimi.Bir yumruk tam yüreðimin ortasýnda,boðazýmda bir düðüm yutkunmak çok zor.yaþadýklarým bir oda tutmuþ kendine yüreðimin bir köþesinde.
Aklýmdan neler neler geçiyor da bir ben geçemiyorum nedense.Bazen kendimi hiç anlamýyorum, halimi de biliyorum,anlat deseler de anlatamam ki zaten.Ýnsan kendini çözemiyor iþte.Bir deðiþebilsem ahh bir deðiþebilsem, yapým bu benim deðiþemiyorum iþte.Yavaþ yavaþ kendimi öldürüyorum,farkýnda olmadan.Ümitlerim savrulan kurumuþ yaprak gibi,düþüncelerime gem vuramýyorum.Kan kaybediyor hayatým.Hayallerim can çekiþiyor,yaþamak zor geliyor artýk bana. Nerde yanlýþ yaptým diye düþündükçe her limanda batýyor gemilerim.
Üzgünüm ama, artýk yaþamam lazým benimde,vazgeçmeliyim kendimi öldürmekten…..
Hayatýn sýrrýný gizlendiði yerden çýkarmak çok da zor bir iþ olmasa gerek.Hayatýn sýrrýný ortaya çýkarmalýyým.Ýçimdeki hayat vuruþlarý hiç durmamalý.Hayatý törpüleyen zaman yüreðimi yýrtarak geçerken ölümden hiç korkmuyorum ki,ZATEN BEN VARKEN O YOKTUR,O GELÝNCE DE BEN OLMAYACAÐIM. Kimse beni hiçbir þeyin sarsacaðýný aklýndan bile geçirmiyor.Ölümle yaþam arasýndaki ince çizgide bir o yana bir bu yana giderken,kimse hayatýn benim için büyük bir hayal kýrýklýðý olduðunu bilmiyor…
Ölüm bir þey deðil, ölümle yüz yüze gelmek cesaret ister. Hayat öyle muammalý bir bilmece ki. Sorarým yanardað kenarýnda sonsuzluða deðin sakin sakin oturulur mu? Oturulmaz, elbette bir gün bir yerden patlak verir nasýlsa.Vurur insaný derin denizlerde vurgun yemiþ gibi.Tam huzura erdim dersin, irili ufaklý musibetler çýkar karþýna.Zincirden bir halka kopmayýversin yeter ki.karanlýk çökmeye görsün yüreðine insanýn bir kere. Cevapsýz kalmýþ acýlarýn þifa bulmaz sancýlarýyla yaþamak hiç de kolay olmuyor.Her ne olursa olsun, kolay yada zor, yaþamalýyým.Ama inanmalýyým, inanmazsam nasýl yaþarým.Hiç kimse yaþamak için bir þansa daha sahip olmadý,olmayacak da.Zaman öylesine akýp giderken her þey yaþanmalý. Hangimiz mutluluðun içinde kaybolduk,yada hangi acýda öylece kalakaldýk ki!!!
Öyleyse kopsun artýk nerden inceyse ordan bu bað,bu düðüm demeli.Çaresizliðin genzi yakan kokusuyla, yükün en aðýrýný sarýp sýrtýna KENDÝN AYIKLAYACAKSIN TARLANA DÜÞEN AYRIK OTLARINI ve yaþayacaksýn.Ta ki gün geceye yüz tutup ýþýk tükeninceye kadar.Ta ki bir el kalemi insanýn elinden alana ve umutlarýn, arzularýn, hayallerin üstüne bir çizik çekip, son satýra ölümü yazana kadar…
Anýlarý rehin býrakýp, hayalleri bile yanýna almadan çekip gitmek olur mu???
Saatler aðýr aðýr ve bir rüyanýn garip acý tatlýlýðý içinde akarken, dünyanýn gündelik kaygýlarýndan uzak,her þeyin baþka türlü olduðu bir alem var mý acaba?? Bir þeyleri anlamaya çalýþtýðým zamanlarda, elimden gelen sadece onlarýn anlamýný yitiriyor olmalarýný görmem di.Artýk çok yorgunum, ne beni bekleyecek bir kaptaným, ne de bekletecek bir gemim yok…..
Dertlerin üzerine elimi koyabilmeyi çoktan öðrendim ben..Ya ateþte yanmalý,ya da çýkarýp yüreðini damla damla eritmeli ayný ateþin karþýsýnda……