Ayrýlýk acýsýyla aðlardý hüznün içinde yüzen deniz kýzý her gece… Tahammül edilmez bir yokluktu avuçlarýndaki titreme. Hasretli gözyaþlarýyla engin denizlere açýlýrdý gerçeklere meydan okuyarak. Cesur yüreði ile kucaklardý denizin hýrçýn dalgalarýný. Bakýþlarý; suskun bir güz güneþi, her gülümseyiþi; bin yýllýk figan olurdu yýldýzsýz gecelerde, vuslatý bekleyen yüreði biçare…

     Ayazda kalmýþ gözbebekleri titrer nemli nemli. Geceye uzattýðý saçlarýna göz kýrpar yýldýzlar. Hüzün gözlü deniz kýzý gözleri okyanus, gönlü mert bir adamý sever ay ýþýðýnda, kýrýlgan yüreðini þarkýlara dayar. Bir yokluktur dudaklarýný ýslatan, karanlýðý kaplayan düþleri yazýlmamýþ destandýr ufuklarda.

Sebepsiz deðildir hüzünleri… Sevdiðinin adýný nakþettiði kanamalý yüreðine gül yüzlü Ay yarenlik eder. Yýldýzlar gözünden kýskanýrken güzelliðini, þarkýlarda Ay düþer denize. Gece sukut edince; uzun saçlarýna bir hilal iliþir usulca. Istýraba gark olmuþ gönlünün sýrrýný paylaþýr hilalle… Yüreðindeki ateþ yaþam sebebidir hüzün gözlü deniz kýzýnýn ve O’nsuz her lahza ölüm sebebidir.

Sözler yaralar yüreði, kanayan yarýnlarýný düþlere sarar deniz kýzý. Denize akseden yakamozlara gitmelerin uzaðýnda kalmayý haykýrýr… Kayan her yýldýzda kavuþmalara yakýn düþmeyi diler. Can-ý ve gönlü ile sever ölümüne… Yürek kanamalarý denize karýþýr þiirce.

Darmadaðýn olmuþ düþlerinde hazin bir yanýlgý olsa da dertleþir yalnýzlýðý ile gecenin sonsuzluðu içinde… “Vedalar hep zordur” der yalnýzlýk. Sevdanýn maðlup suretini çiviler hüzün gözlerine. Talihsiz bir yazgýdýr kader; sanýr ki kalp kalbe karþýdýr. Her bir bahane kandýrýr düþlerini, dalgalý gecelerde yolculuk eder dudaðýnda buruk bir gülümsemeyle. Ateþe verdiði yürek yangýný izlerken uzaktan, yokluðun gölgesinde yaþatýr sevdasýný gönlü mert deniz kýzý.

Gözlerini sýmsýký baðlar özlem, hasret yüreðini daðlar. Gözyaþýna gömerken yüreðini hem uzak hem yakýn olan bir sevdanýn suretidir kýyýya vuran.

“Kaçmak çözüm müdür ?” der yalnýzlýk.
Bir sonbahar edasýyla baþýný önüne eðer “evet” anlamýnda sukut eder deniz kýzý.
“Öyleyse tut elimi” der efkar dolu gönlüyle sadýk dostu.

Ucu yanmýþ yüreðine özlemleri katarak verir elini yalnýzlýða. Sitemsiz çözer yüreðinin kelepçelerini, dizlerinde uyutur ziyan edilmiþ gençliðini. Yanaðýndan süzülürken kanlý yaþlar, saçlarýna kýrmýzý bir gül takar rüzgar. Koynuna bir mor menekþe býrakýr usulca sevdiðinden yadigar. Ve bahtýnda bir papatya falýdýr sevmeler ki yokluða aþinadýr yüreði…

Yalnýzlýk ve deniz kýzý…

Yapayalnýz bir kumsala giderler birlikte… Hýrçýn dalgalar yoktur artýk, yakamozlar denize akseden yýldýzlar kadar uzaktýr. Tüm mutluluklarýn uzaðýndadýr deniz kýzý, terkedilmiþ boþ bir hayatý seçerken hasretin gülleri açar avuçlarýnda.

Tadýlmayan bir sevdayý saklarken gözyaþýna
Bir þiir daha ekler umuduna.
Payýna düþen yalnýzlýkla;
Yokluða alýþan, hüsrana karýþan,
Bahar çiçekleriyle bezenmiþ gamzeleriyle
Çöllere sürgün bir deniz kýzýdýr sevda.
Düþlerinde gökyüzü mavidir,
Oysa her dem’den uzak yalnýzlýk, simsiyah.

15/01/2007

Ayþegül TEZCAN