Elleri o kadar hafif ve inceydi ki, acemi olduðu izlenimi uyandýrmýþtý bende.
Yarý eðik arabaya bakarak,"tamam abi. Bir deneme turu atýp geleyim. Ýstersen buyur birlikte bakalým."Sürücü koltuðuna oturdu. Ben yanýna geçtim.Aðýr ama alýþýk hareketlerle arabayý
çalýþtýrdý.Týrnaklarýnýn arasý siyah yað ile kapanmýþtý.
Direksiyondaki parmaklarý ,ince dallar gibiydi. Gözleri yola bakarken , küs ama zorunluymuþ gibi bakýyordu.
Ben de ona uyarak yola yöneldim .bir süre sonra
Ona bakmak istedim. Ama baþýmý çeviremiyordum. Gözlerim yola takýlmýþtý.Yol birden renk degiþtirdi .
Beyaz çizgiler kayboldu önce.Duvarlar oluþmaya baþladýðýnda baðýrmak istedim. Sesim onun sesi gibi
çýkýyordu. Ne kadar baðýrmak istesem,onun sesini taklit ediyordum. Duvarlar izbe yerlerden ayaklanýp gelmiþlerdi adeta. Ýçlerinden geçerken yoðun bir sessizlik oluþuyordu.Týrnak aralarým siyahlaþýrken
Üstümdeki elbise, koyu mavi, yer yer kirden kararmýþ tamirci elbisesine dönüþmüþtü.Arabayý
süren bendim artýk... Her duvarýn önünde aðlayan bir çocuk vardý.Araba kiminin uzaðýndan, kiminin yanýndan geçiyordu. çarpma sesi yoktu. Ýçlerinden geçiyordum duvarlarýn. Çocuk, her geçtiðimde biraz daha büyüyordu. Aðlamasý azalýyor, yeni bir duvarda yüzü yere daha çok eðiliyordu. Eðildikçe duvarlarýn azameti artýyor, ulaþýlmaz yükseklikler kazanýyorlardý.
Yað ve pas kokusu her yana sinmiþti. Hiç bir duvar birbirine benzemiyordu. Kimi simsiyah, kimi yer yer
beyazlýðýný korumuþtu.

Arabayý durdurduðumda son duvarýn içindeydim.
Onu gördüðümde, týrnaklarýyla duvarý telaþlý çabuk eþelemeye çalýþýyordu. Her kopan parçadaki beyazlýklar görünür görünmez siyahlaþýyor, siyahlaþtýkça hýzlanýyordu elleri. Bir daha... Bir daha... Arabayý farkettiðinde koþar adým geldi. Mahcup ve utangaç bakýþlarla ; " abi bir tur daha atalým sonra gidersin. " "Usta sensin" dedim. Sürücü koltuðuna geçti. Parmaklarý direksiyonu kavrarken, týrnak aralarýnda beyaz zerrecikler göze çarpýyordu.




TAMÝRCÝ KALFASI ADEM KARDEÞÝME...

1998