Senin dansýn bir albatros masalý.
Ayaklarýnýn altýnda lirik bir cennet. Hiçbir yerde durmuyorsun. Ýncir yapraðýna göz yaþlarýn damlýyor ama sen, masalý yaþamaya devam ediyorsun. Varoluþun hissedildiði, acý duyma ayini sanki bu dans. Acý çekiyorsun bu masalda. ‘’ yanlýþ bir öyküdesin, yeniden yazýlman gerek!’’
Senin dansýn bir hatýra defteri yapraðý.
Artarda donup kalan anlarýn yýllar sonrasýna dokunuyorsun. Kollarýnýn uzandýðýný görmüyorsun. Sular yarýldý içinden çýktýn ama sen, sulara geri dönüyorsun. Gülüþün, kumsalda, kimin yaptýðýný bilmediðin kumdan bir kalenin surlarýnda kayýt altýna alýnýyor. Çýkmak istiyorsun bu defterden. Gerdanýna iki kalem darbesi daha deðiyor, acý çekiyorsun…
Senin dansýn ‘iki kapýlý bir handa’ en peltek ereksiyon olma hali.
Bar, hafif loþ ve soðuk. Ýlkbaharýn baþýndayýz. Yüzün menekþe kadar mor. Balerin oldun, içimin gürültülü parkýnda. Eteðinde, asi çocuklar eðlenip durdu. Döndüler seninle…
Þehrin sokaklarýna nefesini salsan, bütün örümcekler kraliçe anneye gelmek için cafe’ye doðru yürüyeceklerdi. Þehir, sürünen ruhlarýn izleriyle dolacaktý. Fakat, dansýnýn acemi bir yaný da vardý. Senin olmayan, emanet bir eþya gibi duran…iðreti bir yan.
‘’kendini býrakma’’ dedi, biri. Ýyisin, dedi. Gök, o kadar uzak deðil. Þarkýlar nazenin. Gülüþünün mecrasýnda gece. Bu ýrmak, seni kendine götürür, dedi. Sen acý çekiyorsun!
Senin dansýn ýþýltýlý, natürel zamanlarýn saydam çalýþmasý bir tablo.
Sesin, keskin çizgilerle bölünmekte. Renkler, bir kavis bulma ümidiyle bedeninden, beton zemine doðru cýlýz bir su akýntýsý gibi akmakta. Hissediyorum bunu, susuyorum, izliyorum sadece..
Demir parmaklýklarý zorlayan tutsak bir hayvanýn soluðunu saklýyorsun göðsünde. Uzak bir yerde, belki sadece gözlerinin gördüðü o yerde, bir ses çaðýrýyor seni. Yalnýz ikimiz duyuyoruz. Hissediyorum bunu, susuyorum, dinliyorum sadece…
Kavalyen keyifli, kendinden geçmiþ. ‘soyun da gir koynuna, terin ilaçtýr ona’ çünkü paragrafýn sonuna dayadýðýn sýrtýný en çok o biliyor.
Senin dansýn bir kýrkikindi yaðmuru.
Geceye taþýdýðýn gökkuþaðýnýn renklerinde artan figürlerine her an bir yenisi ekleniyor. Her biri ayrý bir yolculuðun hikayesi. Hangi damlaya dokunsan, sürgün bir hayattýr gördüðün. Dönüyorsun, durmuyorsun… Uzaklýða yaktýðýn aðýttýr bu dans. Kuralsýz bir dans.
Seni izleyenler oldu, birkaç masa ötede. Gözlerinde gezindin onlarýn, kývrak ve çýplak. Anlamak için bildiklerinden yola çýkarak seni, künyelerinin kutsal cümlelerinde sorguladýlar. Ezberlerini bozdun onlarýn, þehri unutturdun onlara, ötekiydin, ait deðildin dünyalarýna…
Bazen, gri bir bulutun eþliðinde büyülü zamanlara yolculuk yapýyorsun. Kanatlanýyor, göðe týrmanýyorsun. Sonra, denize dokunuyorsun. Geçmiþte yaþamýþ, gizemli ama taþlanarak öldürülmüþ bir cadý’nýn yüzünü görüyor, korkuyorsun. ‘Tutun beni!’, diyorsun. Vahþi ruhun seni ele geçirmeden þimdiki zamana, mekâna, hayatýna geri dönüyorsun. Her dansýn düþebilme ihtimaline sahip olduðunu biliyor, incinmenin verdiði keskin sýzýyý duyuyor, acý çekiyorsun yine…
Senin dansýn iki bedenin arasýna sýkýþtýrýlmýþ bir çeliðin erimesi.
Dokunmanýn, aþkýn yarýsýna denk geldiðine olan inancýn öteki yarýsýný da þiirlere býrakýyor. Mesafeler, ölümcül geçen zamanlardýr. Yürünen bað ve bostan boyunca, saçlarýnýn arasýnda gezinen parmaklar boynuna inecek, oradan ayaklarýna ulaþýncaya kadar durmayacak. Bunu istiyorsun. Kokularda sarhoþ oluyorsun, yol boyunca çiçekler, iki tarafýnda meyveler. Ateþlerde canlanýyorsun, içinde biriken kývýlcýmlara teslim oluyorsun. Uçurumlardan nefret ediyorsun. Ýki yaka yaþamlarýn ödünç olduðunu sayýyor, yeni ritimlerle dansýna devam ediyorsun.
Senin dansýn sonsuzluða açýlan bir pencere.
Oradan, beni görmesini bilmiyorsun. Bunca sözcüklerle ozan eyledim kendimi, camýn ardýndasýn, duymuyorsun.