birgün bir baktým ""ben""varmýþým.Nerden çýktým ,sorsaydýlar bana gelmek ister miydim acaba bu dünyaya ?bu kadar zor bir yolda,yürümek öyle sandýðýmýz kadar kolay olmasada yine yeniden olmak ister miydim "diye düþünürken

herþeye raðmen ""evet"diyorum...
evet ne olursa olsun,kim ayaðýma çelme takmaya çalýþýrsa çalýþsýn doðmak için bana bir þans verilsydi ,benim fikrim sorulsaydý
can ata ata ,yollarý yara yara ,çölleri aþa aþa yine koþar gelirdim ,iyi ki
beni yarattýn rabbim..iyiki taþ deðil, insan kýldýn….can verdin,ten verdin beni benden çok sevdin..bu uðurda zorlu maraton elbet olacak..gülü tutmam için elime önce dikenin batmasý lazým...sefayý görmem için cefayla arkadaþ olmalýyým, cefa denirse buna…böyle olmalý ki
sonunda Senin Cemalini,Efendimin Nur Yüzünü göreyim (inþallah)bu uðurda herþeye razýyým...biliyorum yolcuyum...yolcu yolunda gerek..

yolcucuyum,yolcuuu...geldim gidiyorum dercesine..bazen teyyareyle uçan,bazan benzini bitti bitecek olan araba misali çaresiz kalan,bazen Hallac-ý Mansur'un ene-l hak'kýna gönülden katýlan ve coþtukça coþan bir garip yolcuyum...bir garip yolcu.
garipliðim ruhumun hakikatine hasret oluþundan ,garipliðim en sevgiliye hasret kalýþýmdan,garipliðim beni anlayacak bir deli gönül bulamayýþýmdan..iþte bu yüzden ben gariplerin garibiyim...Yüce Rabbim Sen ise garip olanlarýn KARÝB'i sin..ona þah damarýndan daha yakýnsýn...

yolcuyum ..bu yolculuk kýldan ince kýlýçtan keskin biliyorum,bu yüzden sabrý baþýma tac eyledim ,gönlüme”” emanetlerin emaneti "”diye mühürledim,sen sabredenleri sevdiðin için bende sabrý böylesi çok sevdim...sen sevdiðin için sabrý kendime yar bildim...senin sevgin uðruna çok sevdiðin Bilal'in de sabretmedi çektiði eziyetlere...Rabbim ve Senin için efendim ;
hz.Sümeyye akýl almaz cefaya,insanlýk
dýþý durumlara katlanmadý mý...

yolcuyum ...bu yolu bir þekilde aþacaðým...inancýmýn kuvvetiyle rabbimin izin verdiðince...yoluma güller atýlmayacak her zaman ,dikenlerini þeytan soldan allayýp pullayacak,bu kocakarý maskaralý yüzüyle beni aldatmak için çabalayacak, zehiri bal niyetine bana sunacak...çakmak çakmak gözleri ateþ saçacak,ruhumu kendi hüznüyle boðmaya baþlayacak...yani yaþarken ölümle beni tanýþtýracak...uyanýk olduðumu düþünürken beni uyutucak...hep bir kandýrmaca,kurmaca ve sahteliðin koynunda bir yaþam ve derken bakýcaðýz yolun sonu görünüyor…eyvahh! …
hakikati görmek için yola çýktým ,yolcuyum bu uðurda...ne olur ya rab yolumu aç,Fettah ismin hürmetine aç yollarýný bana..

yolcu buruk olmalý her zaman...olmalýda daðlarý delmeli zaman zaman..mecnun gibi inlemeli aðlamalý, ahlarý sevgiliye ulaþmak için dünyayý sallamalý..

ahhh ! edip aðlamadan cennete ulaþmayý beklemiyorum...bir sümeyye kadar olmasada biraz sýkýntý çekmeliyim biliyorum...su gibi çaðlamalýyým hakikati karalamaya çalýþanlarýn karþýsýnda...sinem daðlanmalý ;daðlanmalý ki sonunda ödüle kavuþayým...essabur ismine öylesine sarýlmalýyým ki ;sabrým karþýsýnda daðlar bile bir karýþ kalmalý.

yolcuyum..yolcusun...yolcu

yolcuyuz,,,yolcusunuz,,,yolcular...

yolculuðun tanýmýný þu dizeler nefiss haykýrýyorlar...
yolcu buruk baþý gerek
gözde daim yaþý gerek
huy biraz yavaþ gerek
yoksa yollar aþýlmaz

ölüp ölüp dirilmeden
hergün bin kez gerilmeden
yokluða kanat germeden
imkansýz yolar aþýlmaz...

diyor murat göðebakan sevgiliye hitap ettiði albümünde...

bu dünyadan geçerken yolculun farkýnda olanlarýn

yolu açýk,kalbi uyanýk olsun...bu keskin ve virajlý yolun sonunda sabredenleri güller karþýlasýn…gülüþlerimiz güllerle canlansýn…