benim gözlerim ela rengi deðil ki!

Senin yokluðuna alýþamadým, bu kesin… Ýnanmadým reddettim her þeyi, yaþadýklarýmý, yaþattýklarýný… O kadar özenle diktim ki onlara uydurduðum kýlýflarý, içinden çýkartýp ben bile yüzleþemedim hiçbiri ile!
Senin yokluðuna alýþmaya çalýþýrken, gücü – güçsüzlüðü senle yaþadýðýmý hatýrladým. Güçsüz olduðum anlarda yaný baþýmda bitivermeni, bana verdiðin cesarete sýðýnýþýmý ve sonra gidiþini. O kadar derindi ki gidiþin ne nereye, ne niye ve ne niçin gittiðini hiç ama hiç anlayamadým! Belki de anlamak istemedim…
Benliðimde varlýðýný almadan, gerçeðinde yokluðuna alýþtýrmadan gitmen, çözümsüzlükleri yükleyip sýrtýma, baþ edemeyeceðimi bildiðin halde gitmen.
Sen yokken, aynadaki bana yabancý kaldým. Yüzümün bir yarýsý sen, diðer yarýsý bendim! Peki, ama benim gözlerim ela rengi deðildi ki?
Gittiðinden beri, her þey deðiþti… Sana olan sevgim, öfkenin, kýrgýnlýðýn ardýna saklandý… Yaþamak için ‘ben’ olmaya karar verdim… Aynanýn karþýsýna geçip, yüzümün diðer yarýsýna makyaj yaptým, gizledim senden hiçbir iz kalmasýn diye… Gidiþinle beliriveren ince çizgileri yok etmedim sadece, edemedim, etmek istemedim… Onlar yok olursa senin benliðimde yok olmandan korktum ve sonra yaþamaya baþladým…
Senden sonra dostlarým oldu, onlara sýmsýký sarýldým senin gibi gitmesinler diye sebepsiz. Bazýlarý gitti biliyor musun engel bile olamadým… Korktum!
Senin gidiþinle geceler acý verir oldu bana, gökyüzündeki yýldýzlara çentikler attým gittiðin günden beri. Gökyüzünde yýldýzlar mý çoðaldý, yoksa gidiþin o kadar uzun mu oldu bilmiyorum?
Gitmen belki de iyi oldu biliyor musun? Ayaklarýmýn üstüne daha kuvvetli basmam gerektiðini öðrettin bana. Aslýnda yaþamýn ‘benden’ ibaret olduðunu gitmesen nasýl anlayabilirdim? Özgürlüðün bende saklý olduðunu, yaþamak istediðim oranda özgür olduðumu!
Birinin yaþamýna baðlý olmanýn, insanýn kendi deðerlerini keþfetmesine ne kadar engel olabildiðini anladým. Herkesin sadece iliþkileri yýpranmasýn diye, kendi hayatlarýný ne kadar yýprattýklarýný görebildim. Kendi duygu ve istemlerini “kaybetme” korkusu ile nasýl yapayca bastýrabildiklerini ve yýllar geçtikçe bastýrma güçleri tükendiðinde kendi kimliklerine dönebilmek için sarf ettikleri çabalarý ve zamanýn tersine iþlemesi için ettikleri dualarý…
Seninle gittiðimiz mekânlar geldi hep karþýma, gitmene kýrgýndým… Ama attýðým her adýmda seni bana getiren bir þeyler olmak zorunda mýydý? Hatýrlar mýsýn bilmem deniz kenarýnda, kahve içtiðimiz bir yer vardý… Hani nasýl da kýzdýrýrdým bize servis yapan garsonu, kahvesi bol olsun pintilik etmeyin diye… Sen kýzardýn bana? Þimdi garsona nasýl kahve içtiðimi söylemiyorum. Sen gittin ama? Garson da ayný, kahvenin tadý da… Gitmene onlar da alýþtý galiba…
Evet, insan alýþýyor gitmelere, avuçlarýnýn içinde hayat oluveren gerçek, sebepsizce çýkýp gidince hayatýndan, dönünce gerçeðine insan, alýþmak zorunda kalýyor belki de…
Varlýðýnda üstesinden gelemeyeceðini sandýðýn korkularýn bile, tek baþýna kalýnca, çözecek baþka kimse olmayýnca etrafýnda çözülmek zorunda olduðunu hissediyor belki de…
Yokluðunda zevk vermez sandýðým her þey, yaþanmak zorunda kaldýðýnda yaþanýyor biliyor musun?
Evet, sen alýþtýrdýn beni gitmene… Haykýrýþlarým duyulmadý, çabalarým görülmedi… Sen alýþtýrdýn beni yokluðunda var olabilmeye…
Seni olduðun gibi kabul edebilirdim oysa! Deðiþtirmeye çalýþtýðým sadece deðiþtirebileceklerimizdi. Beni bu kadar yalnýz býrakmamalýydýn belki de… Gücümü bu kadar hafife almamalýydýn… Gidiþinle yok olacaðýmý hissettirmiþtim, çünkü bende öyle hissetmiþtim. Ama zaman o kadar insandan yana iþliyor ki, çaresiz kalýnca çarenin insanýn sadece kendisi olabileceði gerçeðini unutuyor insan… El ele gördüðüm insanlara, iþten eve giderken yemeklerini yiyen insanlarý gördüðümde yalan deðil özlüyorum seni, hem de çok… Ama bunu gerçek olabilmesi için bir gerçek yok ki karþýmda… Sen gerçek misin, gerçek sen misin bilmiyorum artýk… Doðrusu merakta etmiyorum…
Ama biliyorum! Gidiþinle öðrendiðim çok þey oldu. Bunun için dedim ya gidiþine seviniyorum bile. Bana kendimin ne kadar önemli olduðunu hatýrlattýn, kendi baþýma birçok sorunun üstesinden gelebildiðimi, birine baðlý olmadan hayattan zevk alabilmenin farklýlýðýný, insanlarda yaþadýðýmýz hayal kýrýklýklarýnýn aslýnda onlarýn kendisi olduðunu, geriye kalanýn sadece benden ibaret olduðunu…
Artýk gökyüzündeki yýldýzlara çentik atmýyorum. Yýldýzlarýn bana geleceðimle ilgili ýþýk tutacaðýna inanýyorum o kadar…
Gitmeyi isteyen sendin, nereye, niye gideceðini bilmeden üstelik. Bana zarar vermeden gideceðini sandýn! Yanýldýn… Yaralarýmý iyileþtirebilmem zaman aldý… Gidiþini kabul ettiðim anda onlar da kabuk baðladý… Þimdi dönmek istiyormuþsun, rüyalarýnda görüyormuþsun beni, ter içinde aðlayarak uyanýyormuþsun… Beni o kadar çok seviyormuþsun ki benden öte bir dünya olmadýðýný söylüyormuþsun herkese! Ve benden buna inanmamý istiyormuþsun…
Ben senin neden gittiðini sorgulamadým ki! Kal da demedim… Kal desem kalýr mýydýn bilmiyorum! Seni teslim almaya çalýþan içindeki sene söz geçirebilir miydin?
Benliðimdeki varlýðýný almadan gittiðin için belki de bu yakarýþlar… Ayný benim daha önce ki haykýrýþlarým gibi…
Þimdi yokluðuna alýþtým oysaki öfkemin kýrgýnlýðýmýn ardýnda gizlenmiþ sevgimi bulunduðu yerden çýkarabilecek her türlü zayýflýðýmý biliyorsun! Beni en can alýcý noktalarýmla vurabilirsin biliyorum… Ama ben senin gidiþinle, nereye ve niye gittiðini bilmeden üstelik yokluðuna alýþabilmiþken, tekrar gitmeyeceðine asla inanamam… Hem artýk aynaya bakýyorum ve gözlerimin ela rengi olmadýðýný artýk çok iyi görüyorum!