Yüreðimi Üstüne Örterim
Þimdi Geçer Üþümen

Mecbur kaldýðým için merdivenlerden çýkarak elimi zile uzattým. Kapýyý Ferda abla açýnca sevindim. Yine de hemen içeri girmedim. Bekledim. Ferda abla “Asuman, gelsene içeri.” diyerek beni kolumdan tutup çekti. “Hadii, annem yok. Yalnýzým.” dedi yanaðýma fiske atarak. Sevindim. Ferda ablayla vakit geçirmek hep hoþuma gitmiþtir.

Orta boylu, esmer, kahve gözlü, yuvarlak yüzlü güzel bir kýzdý. Saçlarý uzun, kýzýl ve kývýrcýktý. Ama o, bundan hiç hoþlanmaz. Hep saçlarýný ütüleyerek düzleþtirirdi. Yine elinde ütüyü görünce “Saçlarýn mý?” diye sordum çok doðalmýþçasýna. Sanki her kývýrcýk saçlý saçlarýný ütüleyerekdüzleþtiriyormuþçasýna. “Yok” dedi. “Bu sefer yüzümdeki kýrýþýklýklarý ütüleyeceðim.” Gülüþtük. “Bir þeyler atýþtýrýyorum. Hadi bana katýl.” diyerek mutfaða yöneldi. Ben de peþinden.

Halamlarýn mutfaðý her zaman temiz olurdu. Her zaman dolaplar yiyecek dolu olurdu. Halam her sabah evin temizlenmesi için saða sola emirler yaðdýrýr, halamýn kocasý her cuma semt pazarýna giderdi. Halam kýzlarýna evi baþtan aþaðýya süpürtür sildirir. Halamýn kocasý kasa kasa yiyecek satýn alýr gelirdi. Beþ kýzý bir oðlu vardý ve oðlan en kýymetlisiydi. Kýzlar evi temizleyince mutfaða girer her yerini bal dök yala yaparlardý.

Ferda ablayla yediklerimizi kaldýrýrken ahþap dolabý açtým. Gördüðüm þey adeta benim gözlerimi dikip orada kalakalmama neden oldu. Iþýl ýþýl cam kavanozlar özenle yan yana dizilmiþ, aðýzlarý beyaz kapaklarla sýký sýkýya kapatýlmýþtý. Beni orada öylece baktýran kapaklarý kapanmýþ ýþýltýlý kavanozlar deðil, içindeki reçellerdi. Üstelik çilektendi.

Ve çilek benim en sevdiðimdi.

Uzun zamandýr yemediðim çileklerle ansýzýn bir dolabýn içinde karþýlaþýnca…Üstelik yan yana þekerlenmiþ ve pembeleþmiþ bir halde. Gözlerim koca koca olmuþ ister istemez arsýzca seyre koyulmuþtu.

Ferda abla eðilip kavanozlardan birini aldý. Beyaz kapaðýný yavaþça açýp içine yemek kaþýðýný daldýrdý. Reçelin kavanozdan kaþýða doluþunu. Kaþýktan tabaða tatlý tatlý kývamlý bir þekilde akýþýný izledim.

Babam hep çilek alýr, üzerine de toz þekerini döker kardeþimle bana verirdi. Biz de koca bir tabaðý karnýmýz aðrýyýncaya dek yerdik. Þimdi deðil çilek annemizi babamýzý bile gördüðümüz yoktu uzun zamandýr. Kim bilir kaçýncý þiþenin dibinde unutmuþtu çoktan sarhoþluða sattýðý genç kýz olmaya çalýþan iki çocuðu. Kaçýncý kadehini vuruyordu çocuk ruhlarýnýn üstündeki þerefe yaralarýna. Sokaðýn baþýndan attýðý naralar kaçýncý kez karýþýyordu karýsýný dövdüðü andaki çocuk çýðlýklarýna. “Baba yapma nolur” lara. Çocuk ruhlarýna atýlan tokatlar kaçýncý kez sindiriliyordu gözlerdeki korkulara, donakalan hayatlara. “Senden nefret ediyorum”lara. “Allah’ým ya babam ölsün ya da artýk içmesin”lere.

Ya yine bir gün çýka gelirse?

Annemi hatýrladýðým iki üç halinden öte resimleyemiyordum yüzünü kafamda. Akþamlarý babam gelene dek endiþeli, babam gelince kavgalý, babam gidince gözü yaþlý. Belki de bu yüzden sevmiyordum tüm dýrdýrlý aðlamalarý. Ne kimse görsün gözümün yaþýný ne de ben hissedeyim sýcaklýðýný.” Neden babama bu kadar izin veriyorsun?” diye öfkelere büründüðüm annem, çoktandýr yaðmalanan sinirlerini de alýp gitmiþti bilmediðim o yere.

Ya hiç geri gelmezse?


“Biraz çabuk ol, annem gelmeden in aþaðýya. Sana reçel verdiðimi de sakýn söyleme sonra halan bana kýzýyor.” Diyen Ferda ablamýn sesiyle, çilek reçelinden, annemsizliðimden, babamsýzlýðýmdan kendime döndüm. Aceleyle elime tutuþturulan iki yemek kaþýðý reçelle ayaklarýmý, yine sancýlarý tutan yüreðimi, ne zaman girdiðimi bilmediðim ergenliðimi alýp sýrtýma kapýyý açtým.

“Asuman, darýlmadýn deðil mi?”
“Yoo, niye darýlayým ki hem Hale gelir birazdan.”

Halam kýzýyordu bizim yukarýya gelmemize. Hiç bilemediðim nedenlerden. Söylenemeyen sevgi cimriliklerinden sakýnýlan kucaklardan. Herhalde bunlardý sebepler yukarýya çýkýlmamalýydý. Eteðimi tutup ucundan, hayatý tutup tam da ortasýndan koþarak merdivenlerden inmeye baþladým.

Vakit nasýl da geçmiþti. Yukarýya niye çýktýðýmý unutmuþ ev hallerine dalýp özlem gidermeye çalýþmýþtým sýrtýmýn hafifliðiyle. Bir kaç saatliðine de olsa taþýmaktan yorulup yorulmadýðýmý bile bilemediðim yüklerimi bir kenara býrakýp çilek reçelini bulmuþtum dolapta. Babamýn toz þekerli karýn aðrýsýný hatýrlamýþtým çok uzak bir masada.

Kaç zamandýr sabah ve öðlen yemek olarak bisküviyi çaya batýrýyor, akþamlarý da bayatlamaya çoktan yüz tutmuþ makarnayý yiyorduk. Onlar da dün bitmiþti. Hale gelince ne yiyecekti þimdi? Kendimi suçlamaya, en aðýr laflarý etmeye layýk bulmuþtum varlýðýmý. Ne salak þeydim! Þu an elimde iki yemek kaþýðý çilek reçeli ile kazýk gibi durmuþ bomboþ kaba kacaða bakýyordum. Aptal evet aptalýn, bencilin tekiydim ben. Hiç kardeþimi düþünmeden bir güzel týkýnmýþ sonra da eline sadaka gibi tutuþturulan reçeli alýp bi gayret koþturarak ev dediðimiz odaya damlamýþtým. Hiç arlanma yoktu bende. Utanmaz yüzsüzün tekiydim ben. Çilek reçeliymiþ…Fýrlat tabaðý bir köþeye çýk gel. Kýzým sen ne biçimsin ya?

Bir giriþ, bir mutfak, tuvaletle banyonun iç içe olduðu küçücük bir odaydý ev halimiz. Havalar soðumaya baþlamýþ, yemek kaynamayan ocaðý olan bu oda havalardan önce soðumuþtu. Karþýlýklý iki yataðýn yorganlarý da olmasa hiç ýsýnýlasý deðildi odanýn kiliminin kýrmýzýsý.

Üff yaa, þimdi ne yiyecekti bu kýz?

Halamýn bize vermeye kýyamadýðý reçele dönüþtürülmüþ çileklere baktým. Bir tabaða döküp kenarlarýna ertesi sabah için ayýrdýðýmýz bir kaç bisküviyi dizdim. Mutfak dediðimiz yere gidip ekmek poþetine baktým. Ohh çok þükür yarým ekmek vardý daha. Onu da dilimleyip baþka bir tabaða koydum.

Ýþte akþam yemeði hazýrdý.

“Doydun mu?”
“Evet Asuman, dünkü buz makarnadan daha iyiydi valla.”
“Abla de bana. Ben senin yaþýtýn mýyým da Asuman diyorsun?”
“Eee sen hiç yemedin ama abla…”
“Manyak ya..Dalga geçme benimle abla derken. Hem ben tokum.”
“Çileðe dayanamazdýn hani?!”
“Yok, caným istemedi hiç. Ödevin çok mu bu gün?”
“Biraz. Sen ödevlerini bitirmiþe benziyorsun Asuman.”
“Ohoo çoktan bitti. Ödev de neymiþ bana.”
Ben lise 1’e gidiyordum, kardeþim orta sona…

Odamýzda iki yatak vardý. Yerde de ince eski bir kýrmýzý kilim, betonun üzerine öylesine serilmiþ. Bir tekmeyle açýlýverecek kadar saðlam kapýmýz vardý. Odanýn bir duvarýna öylesine yerleþtirilmiþ. Ve hayatýn içinde iki kýz kardeþ vardý. Sýðýntýlýklarý yüreklere sýðdýrýlamayan on üç ve on altý yaþlarý vardý yaþamýn tam da ortasýnda. Önce üst kata yerleþtirilip oradaki diðer beþ kýz ve bir oðlanýn yanýnda fazlalýklarý göz göz batmýþ ve en alt kata kakalanývermiþlikleri vardý süpürgenin ucuyla. Yaþayamadýklarý çocukluklarý, ana baba kucaðýndan geçemeyen ergenlikleri vardý. Öylesine ellerinden alýnmýþ. Sorulmamýþ. Nedeni açýklanmamýþ. Hayatýn tam da ortasýnda. Bir baþlarýna. Öylesine iþte. Öylesine unutulmuþ.

Bazý geceler yataðýmda yorganýma sarýlýp karanlýðýn sesine gözlerimi diker, kapýya yaklaþan ayak seslerinin uzaklaþýp gitmesini dinlerdim, yalancý bir cesaretle. kapýmýzýn önünde duruverecek sandýðým koca kötülüklerin adým seslerinin üzerine bastýrýrdým yürek seslerimi. Arada bir kavga eden sokak köpeklerinin boðuþan gövdelerinin aðýrlýðýndan korkardým. Sonra kardeþim yataðýnda doðrulur:


“Abla uyudun mu?” derdi usulca.
“Yok uyumadým ne oldu?”
“Yanýna geleyim mi?”
“Gel, korktun mu?”
“Yoo niye korkuyum ki? Üþüdüm.”
“Ýyi tamam”
“Ýyi uykular abla.”
“Sana da caným.”
“Abla.”
“Hani bir þey diyordun ya. Onu söylesene yine.”

Yüreðimi üstüne örterim, þimdi geçer üþümen.
Derdim hep kardeþime.
Derdim kendime.
Derdim tadýna bakamadýðým köpek seslerinden korkan iki yemek kaþýðý çilek reçeline.

çaðla minna

2008-02-18
00:42