...ve benim de sorunlarým en büyüðüydü dünya üzerindeki sorunlarýn, herkesin olduðu gibi.Ve yine herkesinki gibi,benim sorunlarým da en baþ edilmeziydi ve herkes gibi benim de gücüm tükenmek üzereydi.Kimse benim kadar fazla þey görüp geçirmemiþti hayatta,herkes gibi ve bu sebepten mümkün deðildi beni kimsenin anlayabilmesi kendimden baþka! Ben bile anlayamadým kendimi sonra...Öyle ya,madem bu kadar herkes gibiydim ben de,nedendi öyleyse bu yalnýzlýk hissi?
Herkes en büyüðünü yaþarken hayatta acýlarýn,herkesin derdi en devasý olmayanýyken, herkes aslýnda bu kadar aynýyken ve herkes bu kadar yalnýzken, onca yalnýzlýktan nasýl böyle bir kalabalýk oluþtuðuna þaþýyordum bazen.
Omuzlarý birbirine deðiyordu insanlarýn,ayný hizadaydý neredeyse hepsi.Ama ne yanýndakini görüyordu, ne ardýndakini...Hepsi de yalnýzdý, hangisine sorsan.Hangisine sorsan ,hep ayný yalnýzlýktý ama diðer hepsininkinden baþkaydý onun yalnýzlýðý,hangisine sorsan!
Bir kalabalýðýn içindeydim ben de hissediyordum,bütün omuzlara teðet geçiyordum.Ben de herkes gibi,herkes kadar yalnýzken, kalabalýða karýþýyordum...