Dedi, kadýn.
***
Nasýl baþlamýþtý?
Bunu bir aðacýn tatlý dilinden öðrenelim.
Beni baðýþlayan tanrý, çok sevmiþ olmalý ki birkaç tat birden verdi bana. Topraðýn yüzü suyu hürmetine tatlý, limonun suyu hürmetine ekþi, diyalektiðin bakýr teni hürmetine de baþka tatlar verdi. Ben bir elma aðacýyým. Yalnýz yaþarým. Tepede, benden baþka aðaç yok. Bundan olmalý ki diðer aðaçlarýn olasý meyve tatlarý bu tepenin topraðýnýn damarlarýndan vücuduma aktý. Aktýkça beslendim. Beslendikçe göðe erdim. Dallarým dolu dizgin, çiçeðim dörtnala koþan tay…
Bir gün, iki güvercin gelip dalýma kondu. Ýki tatlý misafir. Ýki kar taneciði. Biri, ötekine der ki; þu köyün karadan kaþý, uzundan boyu, demirden bileði, babadan namý ve beyazdan atý olan yiðit, cesur Resal’ýn gönlü uzak diyarlardan bir kýza sevdalanmýþ. Gözü uyku görmez, sinesi daðlanýr olmuþ. Hastalanýp yataklara düþmüþ ama derdini kimselere diyememiþ. Yedi milletten yedi hekim getirilmiþ, yedi diyar gezilip yetmiþ yedi ot kaynatýlýp içirilmiþ. Lakin hiç biri bu derde deva olamamýþ. Gariban anasý kanlar akýtan ýslak gözlerini silerek oðlunun yanýna varýp demiþ; oðul, oðul! Kaþý kara bileði demir oðul. Gözümün nuru, alnýmýn aký oðul! Hele de anana, nedir derdin? Niyedir bu halin? Resalým, kartal bakýþlým, derdini demezsen dermanýn olmaz. Bizi harap eyledin. Ocaðý kül eyledin. De kurban olduðum, de anacýðýna, nedir derdin?
Resal, sanýrsýn ki bir kartal kaldýrýr kafasýný, annesine der ki; sevdalandým ana, sevdalandým.
Ýkinci güvercin sözü alýr; aþk yarasýdýr bu, derin ve sancýlýdýr. Yiðidi kül; haný kan eyler. Önceyi baran; sonrayý boran; þimdiyi dar-an eyler.
Ve annesi der ki; Resal! Kara kaþlým. Sevda derdi çekersin de niye gizlersin? Ayýp deðil oðul. Sevmek ve sevilmek Allah’tan armaðan bizlere.. bizi bir arada tutan, güç veren o’dur ki geldiði an göz baþka þeyi görmez, dil baþka kelime bilmez.
Resal ; biliyorum ana biliyorum da bu sevda daðýn ötesidir. Zorun kendisidir. Bileðim eðilir de yüreðim eðilmez amma yedi kardeþi yiðit, yedi yiðidin meskeni kýrk oba öte ve Aysa, yedi kýlýcýn keskin gölgesi altýnda on yedisinde. Bir güzel ki ana ýþýðý gözlerini yakar. Sesi çaðlayan gibi… Güldü mü, çiçekler selama durur yüzünde. Boyu reyhan dalý, kaþý keman, kirpiði oktur ana ok. Bu sevdanýn yükü çoktur çok.
Anasý; aðulanma oðul. De hele neredir oralar? Kimdir onlar? Yok mu bize bir gelin oralardan? Ha? Resal’ým, kartal bakýþlým!
Resal; vermezler ana. Balýk ve elma sevmez onlar. Bizi hor görürler.
-görmezler oðul. Sevdayý da bilirler elbet.
-bilirler ana. En çok da Aysa…
-kalk oðul, kalk! Seven ayrý kaldý mý toprak bereketini saklarmýþ!
Nasýl baþlamýþtý?
Bunu, bir aðacýn sýzlayýp giden tatlý dilinden öðrenelim.
Meyvelerim, gün geçtikçe olgunlaþýr, daha bir hoþ olurlar. Düþen tanelerim, gövdeme ikiz gölgemin içinde birikirler. Tadýna doyum olmaz elmalarýmýn. Elmalarým güzeldir. Çünkü tekim bu tepede. Tatlar bende birikir.
Ve birinci kuþ sözü alýr; Aysa, sekiz kardeþin en sondan geleniydi. Yedi erkek ve bir kýz. Yedi yiðit ve bir rýnd-ý cihan. Nazlý büyümüþ. Bir dediði iki edilmemiþ. Yedi cihan perilerinin týlsýmlarýyla donatýlmýþ, gencecik, güzel bir kýzmýþ. Aðabeyleri evde yokken bahçedeki kuzuyla oynar, caný sýkýldý mý da dýþarý çýkar obanýn aþaðýsýndaki pýnara inermiþ. Pýnar ki suyu tatlý, etrafý rengarenk çiçeklerle dolu, serin, gölgeli ve köyün yüzyýllýk yaþanýlanlarýna tanýk imiþ.. Ve yine böyle bir gün pýnara iner iken, oradan geçip gitmekte olan Resal’ý görmüþ. Resal gittikçe yaklaþmakta imiþ. Daha önce hiç yabancýlarla konuþmadýðý için korkmuþ ve pýnarýn baþýndaki aðaca týrmanmýþ. Yol yorgunu Resal, pýnarý görür görmez orada dinlenmeye karar vermiþ. Atýndan iner inmez pýnarýn suyundan kana kana içmeye baþlamýþ. Ardýndan, pýnarýn dalgalanmýþ suyunun durulmasýný izleyedurmuþ. Su durulur durulmaz Resal, diyar diyar gezmiþ, binlerce yöre dolaþmýþ, oturup misafir olmuþ, tanýþýp koklaþmýþ Resal, masallardaki güzellikleri düþünde kurgulayan, her genç gibi büyüklerinden duyduklarý masal güzellerini bir gün bulma ümidiyle gün sayýp yol gözleyen Resal, suda bir yüz görür ki ‘aklýnýn serinliði yarýlýr’*. Bunun bir düþ olduðunu ve yollarýn yorgunluðundan böyle seraplar gördüðünü sanýr. Oysa ki su duruldukça suda aks eden yüz gerçekliðin kendisinden öte bir þey deðilmiþ. Bunun farkýna varan Aysa, korkuyla karýþýk bir heyecan ile yabancýnýn ne yapacaðýný merak etmekteymiþ. Yabancý kafasýný kaldýrýp da baksa, gösterse yüzünü… ilk kez bir yabancýya bu kadar yakýnmýþ. Ýçindeki duygunun korkudan çok bir merak ve tutku olduðunu anlayan Aysa, bulunmak istiyormuþ. Bir oyuna dönüþen bu duygunun devam etmesini; saklandýðý yerde susup kalmasýna raðmen sobelenmek istiyormuþ. Ve Resal kafasýný kaldýrmýþ. Görmüþ o rýnd-ý cihaný. O, yedi cihan perilerinin týlsýmlarýyla donatýlmýþ, nazlý, on yedisinde, gencecik Aysa’yý. Görmüþ amma bir þey diyememiþ. Dili tutulmuþ, elleri baðlanmýþ, dizleri gücünden olmuþ. Yukarýda, aðacýn üzerinde duran Aysa ise, donup kalan bu yabancýya bir ceylanýn ürkekliði ile bakmýþ ve içinde beliriveren ateþe ve heyecana bir mana bulmaya çalýþmýþ. Lakin aþk derler bunun adýna da Aysa, bunu bilememiþ.
Ýkinci kuþ sözü alýr; aþk, iki sevdalýyý oracýkta buluverince suya baþka akýþ, rüzgara baþka hýz, topraða baþka bir renk gelmiþ.
Aysa, hiçbir þey demeden aðaçtan inmiþ. Resal’a yüzünün ýþýðýný ve gülümsemesini býrakarak oradan uzaklaþmýþ. Resal, bu rüyadan çok sonra uyanmýþ. Gün akþam olmuþ. Yol belirsiz, iz kalmaz olmuþ. Atýnýn yelesini okþayýp sonra da sýrtýna binen Resal, yön seçmeden sürmüþ, sürmüþ, nehir dað düz gitmiþ.
Nasýl devam etmiþti?
Bunu, bir güvercinin aðaç hatýratýndan sýzýp gelen narin sesinden öðrenelim.
Bir diyardan bir diyara uçan iki kardeþiz. Kimi zaman gökte bir buluta konarýz, kimi zaman yerde dal, toprak oynarýz. Aktýr bize düþen renk, mavi göðün içinde bir ahenkiz ve uçarýz dað, bayýr, oba, ýrak ve yakýn yaylalarda. Gördüklerimiz bir masaldýr ve koca bir cenk.
Birinci kuþ devam eder; yiðit olan kendini yola vurdu mu, yol gider, rüya bitmezmiþ.
Uyandý rüyasýndan Resal. Uzun bir yolculuktan sonra uyandý. Daðlarý ardýnda býraktý. Nehirleri ardýnda býraktý. Bir pýnarý, bir sihirli pýnarý, bir kutsal pýnarý ardýnda býraktý ama; geride kalan bir þey daha vardý. Oracýkta býrakývermiþti kalbini. Gördüðü o düþ, o masal kýzýna kalbini býrakmýþtý. Almýþ mýydý bilmiyordu ama ona býrakmýþtý. Ve lakin içinde alevlenip duran ateþin söneceði de yoktu. Hangi suya býraksa da canýndan gayrýsýný bu ateþin söneceði yoktu. Ne o ardýnda býraktýðý nehirler, ne denizler ne yaðmurlar ne de o týlsýmlý pýnar. Bir bakýþtan, bir gülüþten, bir sesten gayrý derman ne olabilir ki Resal için?
Ýkinci kuþ alýr sözü; aþk yiðitliði öldürmez, beslermiþ. Korkuyu büyütmez, küçültürmüþ.
Obaya kadar kanatlanmýþ olarak gelen Aysa, kendini, kuþ tüyünden yapýlma yorganýnýn altýna atmýþ. Gördüðü o yiðidi, o yabancýyý daha çok düþünmek istiyormuþ. Sorgulamadan, verdiði heyecaný anlamaya çalýþmadan düþünmek istiyormuþ.
Gözlerini kapayan Aysa, iki beyaz güvercinin, bir tepede tek baþýna duran bir elma aðacýna tünemiþ olduklarýný ve ona baktýklarýný görünce, ilahi bir çekim kuvveti tarafýndan çekiliyormuþ gibi oraya doðru yürümüþ. Güvercinler aktan karaya dönmüþ. Aðaç, göðe doðru uzamýþ. Elmalar, kurtlarýný kendi asidiyle yok etmiþ.
Bu korkunç görüntülere doðru çekildiðini gören Aysa, çýðlýk çýðlýða uyandý rüyasýndan. Saat 06:30 olmuþtu. Kalktý yataðýndan. Yüzünü yýkamaya gitti. Iþýðý açtý. Musluktan aldýðý bir avuç suyu yüzüne attýktan sonra aynaya bakmasýyla ikinci kez çýðlýk atmasý bir oldu. Yüzü deðiþmiþti. Kendisi deðildi.
***
Nasýl sona ermiþti?
Bunu, aðaçtan ve güvercinlerden yüzlerce yýl sonra yaþayan bir masal anlatýcýsýndan dinleyelim.
Aysa, aþýk olduðu üçüncü günün akþamý gördüðü rüyanýn içinden hiç çýkmadý.
Annesinin evlenirken, köyden beraberinde getirdiði masallarý, onun çocukluðunda ninnilerle birlikte ona anlattýðý zamanlarý hatýrladý. Masallarla büyümüþtü. Korkusuz kahramanlarý, acýmasýz canavarlarý, imkansýz, derin, sancýlý, büyülü, þiirsel aþklarý, ayrýlýklarý ve ölümleri tanýmýþtý…
O zamanlarýn týlsýmlarýný yitirdiðini, her gün biraz daha fazla yok olduðunu gördükçe içi burkuluyor, kendisine yapýlan bu haksýzlýðý, bu, düþleri ile zaman arasýndaki uçurumu kabullenemiyor, masallara dönüyordu. Belki, dinlediði bir masalýn kahramaný olmak istedi hep. Belki hepsinin… Saraylara, güce, ýþýltýlý zamanlara, perilere, kendisi için yazýlacak þiirlere, efsanelere sahip olmak istedi hep. Dilden dile dolanan, þimdiki zaman okul kitaplarýnda adý geçen iki ölümsüz âþýktan biri olmalýydý. Ölüm gelip onu bulduðunda, bu bir hastalýk, bir kaza ya da bir doðal felaket yüzünden olmamalýydý. Aþk onu öldürmeliydi ve yine aþk onu Anka yapmalýydý. Oysa þimdi, kýsacýk zamanlarda baþlayýp bitiveren, ýsmarlama, vitrin aþklarý vardý.
Büyümüþtü Aysa. Okumuþ, iþ sahibi olmuþtu.
Ýyi bir þirkette parlak bir kariyere doðru hýzla týrmanýrken, bir akþam takýldýðý, kentin loþ ýþýklý barlarýnýn birinde, sahnede gitarýyla birlikte þarkýlar söyleyen Resal’ý görür. Onunla konuþmak için bütün gece bekler. Program süresince, Aysa’nýn bakýþlarýnýn üzerinde olduðunu gören Resal, karþýlýksýz býrakmaz onu ve arada bir gülümser. Hatta, en güzel aþk þarkýlarýný söylerken bile ona bakmaya çalýþýrdý. Gecenin sonuna doðru bar boþalýr. Aysa, oturduðu yerde onu dinlemeye devam eder.
Þarkýlarýný bitiren Resal, gitarýný sahnede býraktýktan sonra masasýna geldi ve; ‘’ program bitti, çýkalým mý?’ diye sordu. Aysa, sobelenmenin verdiði heyecan ile kalktý, hesabýný ödedikten sonra, Resal ile dýþarý çýktý.
-     acýktým, dedi Aysa.
-     Ne yiyelim?
-     Güvercin eti!..
(güldüler…)