Ihlamurlarýn önemini fark ettim bir gün ömrümde. Belki de tanýdýðým ilk aðaçtý hayatta. Garip ama, yaþýtlarýmýn ýhlamuru sývý bir þey sandýðý yýllarda,ben ýhlamurun bir bitki olduðunu, onun aðaçta yetiþtiðini,hangi mevsimde açýp ,hangi mevsimde toplandýðýný ,aðaçtayken etrafa nasýl güzel kokular yaydýðýný biliyordum. Bir ýhlamur aðacýyla ayný bahçede yaþýyordum çünkü. Tek fark benim bir evim vardý,o ise sýðýnacaðý bir yer olmaksýzýn dikilip duruyordu bahçede. Bundandý belki soðuk kýþ geceleri dallarýyla camýma vurup durmasý, haklýydý tabii...Ayný bahçede yaþayýp ikimizde ,birimizin sýcak bir evde yatarken,diðerimizin bahçede dikilmesi pek adaletli deðildi...O da sinirlenirdi ki bazen, camdan perdeye vuran gölgesini deðiþik þekillere benzetirdi beni korkutmak için karanlýk gecelerde. Kasýtlý yaptýðýna inanýyordum bunu, aksi halde bir aðaç dalý nasýl olur da bir kediye,bazen bir ata ya da daha da fenasý aðzýný açmýþ bir cadýya benzeyebilirdi ki! Öyle korkardým ki onu böyle sinirli görünce, camý kýrýp dallarýyla bana bir þey yapacaðýndan korkardým. Sabah olup ta karþýsýna geçince, “bundan mý korktum ben gece “ derdim, incecik kollarýna, pürüzlü gövdesine bakýp bakýp. Öyle masum dururdu ki karsýmda gündüzleri, suçluluk duyardým bazen geceleyin ondan korktuðumu düþününce. Fakat gece olup ta el ayak çekilince, baþlatýrdý yine perdede gölge oyununu. Zamanla alýþtým onun bu haline. Öyle alýþtým ki hatta, camý týklatmasýndan korkmuyordum artýk geceleri. Aksine ,korksam bir þeyden ,camý açtýðýmda dallarýný içeri uzatýverecek beni koruyacak bir arkadaþým var sanýyordum penceremin önünde.
Bahar gelince süslenirdi. Her gece onun kokusuyla uyur, her sabah onun kokusuyla uyanýrdým. Sonra ona uzanýrdý camdan, hayatta en çok sevdiðim eller! Ona uzanýr sonra nasýl yapar bilmem, ince belli çay bardaðýna dolduruverirdi onu soðuk bir kýþ sabahý. Yarý uykulu gözlerimle yudumlarken bardaktaki ýhlamuru, o koskoca aðaçla, þu içtiðim þeyin isimlerinin nasýl olup ta ayný olduðunu sorgulardým kendi kendime. Aralarýndaki baðlantýyý kavrayamasam da tam anlamýyla, okula gitmek üzere evden çýktýðýmda ,bir bakýþýmla teþekkür etmeden gitmezdim ýhlamur aðacýna.
Yýllar onunla geçti...Ben büyüdüm, o büyümedi o hep büyüktü zaten. Ben deðiþtim, o hiç deðiþmedi hep ayný yerde durdu hep ayný þekilde. Ben gittim, o Hiçbir yere gitmedi, döndüm oradaydý yine. Her gidiþimde evden, o uðurladý beni bahçede. Ve her geliþimde ilk o karþýladý. Soðuk kýþ sabahlarý yine onunla ýsýndý içim, yine onun gibi kokuyordu evim. Babamý son yolculuðuna onun altýnda uðurladýk. O da bizim gibi bakýp kaldý ardýndan. Aðaçlar ayakta ölür derler ya, ilk kez o anda aðaca benzetmiþtim babamý, öyle ya o da ayakta ölmemiþ miydi...Onca yýlýn ve babamýn hesapsýzca gidiþinin ardýndan, biz de terk ettik ýhlamur aðacýný...Veda etmeye bile gitmedim. Karþýsýna geçip nasýl bakabilirdim ona, baksam nasýl gidebilirdim!Gittim ve önünden bile geçmedim bir daha...
Þimdi, ne zaman bir fincan ýhlamur konsa önüme ya da açýk sarý renginde bir ýhlamur kokusu duysam, bizim ýhlamur aðacý gelir gözümün önüne ve bahar aylarýnda camdan ona uzanan, en sevdiklerimin elleri. Özlerim.Üzülürüm...Ama sonra avuturum kendimi : zaten onun dallarýnda aðzýný açmýþ bekleyen bir cadý vardý, diye!