Þiirden kopuyor acýsý en derin yaralarýn. Þiir; düþündüðünü yazamýyor artýk!
Uysal yanlarýný kýrýp kalemin, idam sehpasýnda son dileðini bekliyor þair...

Deprem olmuþ düþünde, yýkýlmýþ koca bir þehir!
Bir adam gitmiþ, sonra biri daha!
Bayram sabahýnda hüzün açan yaslý yüreði iniltide,
Evlat acýsý gibi taþýyor içinde þair, katlettiði son þiiri de...

Aslýnda aþk, þairin dizi dibinde; Þair sorgusuz sualsiz seviyor diye, fahiþelerini de..

Ustaca doðruluyor þair, düþtüðü sanýlan yerde!
Seviþti diye kelimeyle, zinadan sabýkalý,
Piçler doðuruyor kalemden, her biri bir diðerine gebe!
Kaðýdýn bekareti düþünce beyaz örtüye,
Susuyor þair huzurla; nokta koyarken þiir, gerçek sandýðý her þeye...

Sonra ikindi nöbetinde bir saðanak,
Zamandan çaldýklarýyla büyüyor þiir, aðýr aksak!
Her aþktan býçaklanmýþ paramparça göðsüyle,
Gözyaþlarýyla yýkanýyor þair,
"Uc nokta"larýn koynunda çýrýlçýplak!
Öldü diye bilenlere inat, yazýyor kalem, gece gündüz,
Cayýr cayýr yanýyor parklar!
Kendi infazýna tanýk,
Kendi aleyhine þahit yazýlýyor þair,
Beraat etmemek için hiç bir günahtan!

Ecel terden sýrýlsýklam;
Hiç bir þairin yüreði baki deðildir, içindeki acý kadar!