Yürüyorum…

Sonbahar kokusu yüzüme dokunuyor,gözyaþlarýmý silen bir el oluyor rüzgar, yumuþak gülüþlerin yüzüme kondurduðu kuþlarý izlerken, gözlerimin yaþlý yaný
içimde korkusuz savaþçýnýn meydanlarý terk ediþ hikayesini yazýyor yalnýzlýðýma, ben susuyorum hikayem konuþuyor.
-Bu yol karanlýk,fenerin ýþýðý cýlýz geri dön.

Ardýmda býraktýðým yola bakmýyorum.Gölgemin karanlýkta gezinen kývrýmlarýný izlerken,mutluluða susamýþlýðýmýn, boðazýmda oluþturduðu düðümü çözmeye çalýþan bir ben beliriyor, gölgemin tam yanýnda.Sonra
o zavallý aksim geliyor aklýma,umutlarým ve umutsuzluðun o her þeyi yakan azgýn alevi.Ölmeliyim diyorum bunca enkaz,bunca terk ediþ ve bunca acý… Ayaklarýmýn altý kanýyor,adýmladýkça kan bulaþýyor topraða. Ardýma, sonra gölgeme yansýyan yüreðime bakýyorum.Ýçimin asi kalabalýðý alabildiðine geliyor üstüme,ellerinde alehime yazýlý pankartlar ve yükselen o boðucu ses
-kaçýþlarýn yararsýz
-geri dön…

Dönmüyorum…

Arkamda yükselen melodilere býrakýyorum kendimi.Silueti silinmiþ, kimliksiz hayatýmýn, hangi vuslata kapý açacaðýný düþünmeden yürüyorum.Gözlerimdeki yaþlara dokunuyor rüzgar sonbaharý ne çok sevdiðimi düþünüyorum…
Varlýðýnýn anlamýný çözmeye çalýþan bir bedevi görüyorum fenerin cýlýz ýþýðýnda elinde asa, baþucunda birikmiþ sorular.Adýmladýðým yola her adýmda biraz kan ve yaþamýþlýðým kadar eski cümlelerimi býrakýyorum. Gözlerini kýsýyor bedevi,gözlerime,ardýmda parlayan kýrmýzý lekelere ve parça parça dökülen cümlelere bakýyor.Yüzünde tüm bu yaþananlarý onaylayan bir bakýþla sallýyor baþýný,ben gülüyorum,içim aðlýyor…
Elimde fener karanlýðýn son adýmlarýnda,gölgemden koparýlmýþ,hayatýmdan ve ellerimden kayan bir bedevi görüyorum.Dizleri üzerine çökmüþ,yaþlý gözlerle ardýmdan bir þeyler söylüyor.

Duymuyorum…

Fener sönüyor,ben yürüyorum.
Bir gündoðumu bekliyor umutlarýný yitirmiþ ruhum.Daðlar ardýnda yitirilmiþ zamanlarýný yeniden gülüþlerle karþýlamak için bir gündoðumu çýðlýk çýðlýk.
Karanlýðýn tükendiði yerde doðuyor güneþ ben ayaklarý kan bedeni yorgun savaþ kahramaný, ellerimi uzatýyorum iyice süzülen karanlýkta yüreðime doðan güneþe sesleniyorum
-Umutlarýmý ver!

Yalnýzlýðým suskun,yenik bedenimde hayatýmý saran tuhaf bir sýcaklýk.Bir kaya parçasýnda yýðýlmýþ yorgun siluetimle, her þeyden habersiz olan güneþe bakýyor,bakýyorum…
Bir çocuk grubunun sesi yükseliyor içimde, bir çocuk çalan kapýyý açmak için, çýkýyor oyundan uzun adýmlarla merdivenleri iniyor bir…iki…dört ve kapý.Gülümsüyor çocuk,nefes nefese kalmýþ bedeninden çýkan cýlýz bir sesle gözlerime bakýyor.Fener sönüyor,bedevi düþtüðü yerde kalýyor,çocuk mutlu çocuk
-hoþ geldin,ruhum.diyor
Hoþ geldin ruhum.

SÝNEM SEMERCÝ