ARABAMI VERÝN KARDEÞÝM!





Refik, yine sevinçle baþlamýþtý güne. Yeni tahsis edilen arabasýna binerek, fabrikaya geldi. Kapýdan arabayla bahçeye girerken kornaya hafif dokundu. Elini kaldýrýp, neþeyle nizamiyede ki güvenlikçiye selam verdi. Her zaman neþesiyle, pozitif enerjisiyle dikkat çeken birisiydi. Daha iki ay olmuþtu, yeni iþ yerinde. Bir gurubun finans müdürlüðünü yapýyordu.

Arabayý bahçeye park ettikten sonra hýzla merdivenlerden ofisinin olduðu ana salona yöneldi. Gözlerinin içi gülüyordu, pýrýl pýrýldý, neþesinden. Yeni iþinde kendine göre baþarýlýydý. Altýna araba da vermiþlerdi. Baharda gelmiþti, tüm güzelliðiyle. Daha ne olsundu. Kýrk beþinden sonra lotodan da para çýkacak deðildi ya zaten.



Masasýna oturduðunda genel müdür aradý. Akþamdan getirttiði maaþ parasýnýn

Tam olarak hazýr olup olmadýðýný sordu.’’ Hazýr ‘’dedi, Refik. Daha sonra da personel müdür yardýmcýsý aradý.’’Aðbi, maaþýn hepsini mi ödeyeceðiz ?’’,dedi.

Ona da ‘’ Evet, hepsini ödeyeceðiz’’ diye cevap verdi. Maaþ ödemek insanlarý mutlu etmek çok hoþuna gidiyordu. Vezneye de talimatýný verdi.’’Maaþlar ödenebilirdi’’.Çok enteresan bir yerdi, bu çalýþtýðý kurum. Herkes birbirinin akrabasýydý. Önemli mevkilere yerleþmiþ kiþiler her personel alýmýnda ‘’TORPÝL’’ olayýný patlatarak eþ dostlarýný iþe aldýrmýþlardý ve daha da aldýrýyorlardý. Biri birisinin kardeþi, diðeri birisinin yeðeni vb. idi. Hepsi kesinlikle birileriyle delme takmaydý. Personel müdür yardýmcýsý da Personel Daire Müdürünün damadýydý. Buraya göre çok ama çok normaldi. Derken daha telefon görüþmelerinin üzerinden yarým saat geçmemiþti ki genel müdür, Refik’i yine aradý.’’ Refik Bey, sen ne yaptýn kardeþim? Eylem Bey’e maaþlarýn hepsini ödeyeceðiz demiþsin. O da fazla mesai ve avanslarý da ödemiþ. Ne olacak þimdi? Diðer bölümlere maaþ yetiþmeyecek. ‘’. Refik, birden bire oluþan bu duruma bir yandan anlam veremiyor, bir yandan da istemeden de olsa büyük bir hatanýn tamamen kendisinin üstüne yýkýlmasýnýn ezikliðini hissediyordu. Hemen, kalkýp vezneye yöneldi. Veznedarýna hafifçe bir sesleniþle sordu. ‘’Ne oldu böyle Aðbi, ya?’’

Bu arada Eylem Bey’in genel müdürün odasýndan geldiðini gördü. ‘’Ya sen bu sýkýntýda daha maaþlar tüm bölümlere daðýtýlmadan hiç avans ve fazla mesai daðýtýldýðýný gördün mü, sen ne biçim adamsýn tüm sorumluluðu da benim üstüme atýyorsun ‘’ diye hiddetle çýkýþtý. Bu kez de daha çok öfkelenen Eylem Bey, gömleðinin en üsteki düðmesini açarak hýzla Personel Müdürü’nün yani kayýnpederinin odasýna yöneldi.



Refik, biraz öfkesini atmýþ. Odanýn etrafýnda ki salonda volta atýyordu. Allah’tan mesai bitmek üzereydi. Birazdan arabasýna binecek ve evine gidecekti.

Derken yine genel müdür aradý. ‘’ Refik Bey, bu gün bizi çok zor durumda býraktýn onun için cumartesi sana tahsis edilen arabayý geri alýyoruz. Bilgin olsun.’’ Refik, adeta yýkýlmýþtý. Gerçi kendisi döviz bürosundan bulduðu ek para ile sorunu çözmüþtü. Ama artýk araba gitmiþti. Düþündü ve kendi kendine söylendi. ‘’Tabii, bizim Eylem, beni kayýnpederine þikâyet etti. O da çok iyi dostu olan genel müdüre. Yapýlabilecek sadece bir iþ vardý. O da yapýldý. Araba geri alýndý.’’. Gülümsedi, bilgisayarýný kapattý. Minibüs duraðýna dek yaklaþýk 15 dakika yürüdü. Hava iyice kararmýþtý. Ve de soðumuþtu. Öfkeyle söyleniyordu. ‘’ Benim bir suçum yok ki. Arabamý verin kardeþim’’…



Ya oyunu kuralýna göre oynayacaksýn. Veya da arabanýn, iþinin elinden gitmesine seyirci kalacaksýn…