HAPÞIRIK TARLASI
Pazar sabahý yine uyumak için zorladým kendimi. Biraz daha uyu pelin yarýn iþe gideceksin, erkenden çýkacaksýn þu koca, rahat ve yalnýz yataktan... Olmuyor tabiki zorlamak yersiz. Erken kalkmaya kurulmuþ robot bu beden. Red ediyor.. Hep bir kalp atýþý kendime programladýðým. Þunu da yapmalýyým, ahh bunu da unuttum, yaa yinemi biþey diye kalbimin de baskýsýyla gözlerim açýlýyor. Zaten hiç bir zaman söz geçiremedim bu bedene. Yapmalý, olmalýyý duymadý ve hep caný ne isterse onu yaptý. Sonrada oturduk her organýmla ayný masaya, içtik saatlerce. Çok kalabalýktý masam ama kimse fark etmedi bizi.
Bu sabah hava da ne garip, soðuk ve yaðmurlu. Yaza gelmiþken , bu kadar yaklaþmýþken hevesimi kýrmaya bayýlýyor oda. Bu sabah sanki her þey bana karþý. Aslýnda bu kendime acýma olayýna da bayýlýyorum. Tutunuyorum hep bir yaþanmamýþlýða ve hayata baðlýyor beni .. Zavallý ben zavallý beden.. Aslýnda zavallý olan mutluluk. Yaný baþýmda ama bana hep uzak. Geçmiþime baktýðýmda mutluluðun hakkýný ne kadar da fazla yemiþim. Hep acýya ilgi göstermiþ onu övmüþ ondan bahsetmiþim. Adým atarken anlaþma yaptýðým mutluluða ilk sancýda sýrtýmý dönmüþ acýya tutunmuþum. Ýhaneti ne çok sever olmuþum ben .. Yaptýðým her þeyi mutluluk adýna yaparken, acýyý gördüðüm ilk yerde terk etmiþim onu. Her konuþmamda acýdan bahsederken mutluluðun kalbini kýrmýþým farkýnda deðilim. Ne bencillik ama....
Yaþadýðým garip ve olaðan hayata ayak uydurmaya çalýþmaktan yoruldum. Hala çocuk bir yaným. Çukurlara girmeyi ve sonrada çýkmayý seviyorum ben. Akýl verenlerde aynýsýný yapmamýþlarýmdýr sanki? Kimsenin kimseden farký yok bu dünyada.. En güçlü olduðunu iddia eden insan bile, devrilir bir yumrukta hayata.
Ýçimde beni kemiren düþünceler var. Her gece uyandýran ve sabahýnda da kaldýrmayan. Hapþýrsam çýksalar bedenimden ya da öksürsem yapýþsa sana? Belki sende hissedersin içimdeki acýyý? Belki sana da bulaþtýrýrým seni sevmeyi.. Ben seni hastalýklý sevdim ve tedavi olmayý da red ediyorum..