Dalgalarýn çarptýðý yüreðini toparlýyordu kadýn o sonsuz kumsalda… Hüzzam þarkýlarýn naðmesiyle, dilinden dökülen sevda sözleri baðrýnda yankýlanýyordu mehtabýn. Gri kayalýklardan kopan rüzgar, kollarýný kadýnýn ince beline doladý. Hazanýn hüznünü taktý boynuna mercan bir kolye gibi, gözlerini okþadý bakýþlarýyla. Gülümsedi arzular, lakin uzaktý ufuklar. Sararýp solsa da hazaný, gül teniyle neþeler saçardý etrafa… Gizli bir hevesle çaðlardý güzel kadýn. Her gün doðumu “gönül aydýn” derdi yüreðindeki sevdaya.

     Bir yaban gülü edasýyla yalnýzlýðýna umutlu düþler ekerken, gözyaþlarýný biriktiriyordu yarýnlarýn gönül borcuna. Saklý hüzünlerine iyimserlikle bakarken masallarýn içinden kopup geldi bir ses:

     “Gülüþlerinden bir gülüþ almaya geldim,
     U-mutlu gözlerinden, susuzluðuma bir yudum hayat…
     Gül sukutundaki dudaklarýna bir çið damlasý olup
     Gece uyurken tenini almaya geldim.”

     Boynundaki mercan kolyesindeki gerçeklerine baktý kadýn. Yýllarca düþlediði sevdaydý gelen. O an saçlarýnýn dalgalý hüznünü araladý koca yürekli bir adam. Mercan kolyeyi çýkardý yaralý elleriyle, paha biçilemeyecek kadar deðerli sözleriyle bezenmiþ nadide bir çiçek býraktý kadýnýn koynuna. Suskunluklarýn kraliçesi solgun yapraklarýna büktü boynunu zamansýzlýkla. Ýki çið damlasý düþtü gül yanaklarýna… Kýyamazdý, topraða bakmasýna dayamazdý adam -ki yüzündeki her çizgide güzelliði benimsemiþti:

     “Güz gibi solmaný istemiyorum…
     Gül tenin kirpiklerimin gölgesindeyken
     Akýtma beni hüzünlü gözlerinden
Sularýn kulaðýna fýsýldadýðým,
     Yüreðime mühürlediðim baharýmsýn sen…” dedi.

     Dudaklarýyla sildi kadýnýn gözyaþlarýný. Kanayan yaralarýna yüreðini bastý. Kanlý bir fýrtýna olsa da yakýn geleceðin karmaþýklýðý; sevdaya tutsak akardý damarlarýndaki nehir. Sýcak iklimlerin baðrýnda özlemlerle beslediler düþlerini. Dört bir yanda çýkmazlar vardý oysa, yýkýmlara sürükleniyordu hayat. Nemli gözleriyle baktý kadýn:

     “Bir gece olsun seninle sabahlasýn bu gözler
     Dilerse bir daha görmesin günü
     Bir kez olsun bana akan bir þiir ol deli deli
     Ol ki boðazýma düðümlenen maziyi unutayým
     Anlamýný yitiren kelimelerle ört üzerimi
     Yüreðine kurban olduðum sevdiðim
     Senin için canýmdan vazgeçerim
     Tek yaþam sebebim sensin
Yokluðunun silahýný dayama þakaklarýma sakýn…
Yoksa… Yoksa ölürüm…” dedi.

     Zamanýn gerisindeki gerçek hep peþlerindeydi lakin. Gecenin koynundaki yýldýzlara diz çöküp, uykuyu yendiler. Ufuklara diktiler hep gözlerini. Uzaktan uzaða ilerleyip gül kurusu düþlerde dokunmadan seviþtiler. Gülüþleriyle okþadýlar birbirlerini. Böylesi bir güzelliðe dokunmaya bile kýyamazdý koca yürekli adam. Gecenin yýldýzlý çarþaflarý terledikçe kanayan güller biriktirdiler suskunluklarýna. Sustukça konuþtu gözbebekleri. Umut sofrasýnda nefeslerini katýk ettiler tatlý sözcüklerine. Yarýnlara bel baðlamadýlar sadece an’ý yaþadýlar uçsuz bucaksýz.

Damarlarýnda sýkýþan özlem akýyordu coþkuyla, nehrin yataðý daraldýkça daha da hýzlý akýyordu özlem. Bir nefes yankýlanýyordu uçurum kenarýnda. Yürek yüreðe vererek sele kapýlmýþ iki yaprak gibi sürüklendiler nehrin çýlgýn sularýnda. Sancýlý özlemleriyle aþýndýrdýlar kayalýklarý. Ne bu akýntýdan çýkma isteði vardý içlerinde, ne de gücü…

Bu tatlý hoþlukla dalýp gittiler sevdanýn derinlerine
Sevinçler sarmaladý bedenlerini
Kýrmýzý bir güneþ doðdu uçurumun kenarýndan
Sabahýn ilk ýþýklarýnda çið damlasý oldular bir gül yapraðýnda

Düþlerin en güzeliydi gördükleri
Ve
Ýki damla gözyaþý yaðmur ýslaklýðýnda…


Nisan 2008

Ayþegül TEZCAN