eðer diye baþlayan cümlelerimi bir yenisini daha ekliyorum. Eðer yanýmda kalabilseydin... Eðer yakýþsaydýk ikili bir þekilde dünyaya... Yakýþýyorduk aslýnda.. bizi bilen birkaç malum dostlardan duyuyordum bu kelimeyi. SÝZ ÇOK YAKIÞIYORSUNUZ!!!

Peki biz niye devam ettiremedik yakýþýklýlýðýmýzý.. Edilgen ve tekil cümleler kurmaya baþladýk neden? Konuþmak mý zor geldi? Tutunamadýk gibi... birbirimize...

eðer... fazla olmasaydýk. Yani çok... yok yok sevdim ben. Bir onu bilirim. Neden bitmiþ, engelleri aþamamýþýz, gurbet kalmýþýz sýlam diye sarýlýrken.. Artýk ilgilenmiyor beynim bunlarýn hiçbiriyle!

þimdi sen nerelerdeysen... yani sen 'eðer'... Bana uzak mýsýn? hani eskiden uzakken bile yakýnlýðý vaad ediyordun tenime! Hani eskiden gülümserdin yüreðime! Sensiz geçebilecek maksimum lahza dilimini doldurdum... Gücüm kalmadý desem, mavi bir umudu avucuma getirsen... Çok mu istedim seni senden...

eðer, duyarsan bir vakit sesimi, zamansýz gel kapýma. Yolunu gözleyen gözlerimi güldür gül teninde.

eðer, eðmezsen yasaklara boynunu ben buradayým. býraktýðýn deðil, kaldýðýmýz yerde. Hep sahiplendiðim mevkide. eðer bir gün yeter diyebilirsen yaþamýna ben sensizliðe yeter demeye hazýrým.. Olduðun gibi sevdiðim gibi, gittiðin gibi dönüþünü izlemeye varým...

BEN SENÝN HAYATINDA HEP VARIM... daima istediðin gibi, bir kýyýsýnda kumlarla oynarým. avuturum kendimi.. ben hep var olacaðým.

EÐER sende bir gün gelebilirsen...
EÐER yakarsan yarýnlarý aþk adýna
EÐER gerçekten inanýyorsan sevdiðine

eðerini sýrtlamýþ bir at gibi hazýrým seni sýrtýma yüklenmeye.
hayatýna karþýlýksýz kefilim.... inanýr mýsýn bizsizlik bile güzel seninle