Boðazýma takýlmýþ bir hap gibiydi seninle yaþadýðýmýzý sandýðým iliþki. Evet inse midemden aþaðý baya bir faydasý olacaktý bedenime ama acýttý boðazýmý, yutkunamadým.Çok þey söylemek istedim söyleyemedim. Söylediklerimi zaten duymak istemedin unuttun. Hep sen konuþtun ben dinledim. Biliyordum yorum yapsam gidecektin. Hep "peki" oldu cümle sonlarýn..
Yaþanmamýþlýklar verdik fýrýna, yandý kül oldu ziyan ettik zamaný. Tekrar deneyelim dedik olmadý, hep eksik bir kaç malzeme. Ya tuzu fazla geldi,ya da onuru az.Mayasý da bozuktu zaten..
Beni arama dedin bana. Üzüldüm “peki” dedim. Sonra derin bir nefes aldým.. Soðuktu hava,ellerim üþüdü kapatmak istedim telefonu. O nefesi alýþým son kez seninle o kadar soðuk, derin ve huzurluydu ki...
Artýk son cümlede kurulmuþ son nefeste býrakýlmýþtý. Özgürdüm.... Zihnim özgürdü..Kapattým telefonu.. Sonrasý bir karmaþa hatýrlamýyorum. Sanki iþler üstüme yýðýldý.Önümde ilgilenmem gereken bir hayat vardý. Bana muhtaç.
“Beni arama?” Acaba seni aramaya cesaretim varmýydý diye düþündüm bir süre.. Acaba cesaretimiz varmýydý hayatý yaþamaya dolu dolu öfke dolu... Ýsyan dolu. Neyse yutkunuyorum iniyor yaþanmamýþlýlar boðazýmdan yavaþ yavaþ, içime çarpa çarpa. Gerisi mideme kalmýþ...