Elinde bir mezura vardý. Çok mutlu görünüyordu. Her zaman olduðu gibi sessizce yanýma oturdu. Boyunun ölçüsünü almaya geldim dedi. Gerek yok dedim. Evvelden benden çok uzun olduðunu düþünüyordum. Bir Güliver'di benim için. Ama zamanla boylarýmýzýn ayný olduðunu fark ettim. Onunla beraberken görmediðim, duymadýðým þeyleri görür ve duyardým.
Her Pazar gibi bu pazarda, o gözüme kestirdiðim bankta, kendi evindeymiþ gibi rahat oturan beyefendi vardý. Yüzü saçlarýndan daha beyazdý. Sýkýntýnýn ve tebessümün ortak paydalarý suratýndaki çizgilerde arkadaþ olmuþlardý. Oturabilir miyim dedim. Bu bank iki kiþilik dedi. Evet öyleydi. Oturdum. Bu bank iki kiþilik dedi tekrar… Birini mi bekliyordunuz dedim. Özür dileyip kalktým. Kafasýný kaldýrýp, dört kiþi nasýl sýðdýðýmýzý merak ettim dedi. Aðzým söylemeye varmýyordu. Mezuralý adam dedim. Evet dedi. Burada. Güldü. Evlat dedi. Yalnýzlýk matematiksel bir olgudur. Aslýnda herkesin yalnýzlýk boyu birbirine eþittir.