Ne çok hikaye saklýdýr þehir otogarlarýnda. O hikayelerin aðýrlýðýný bastýrmak istercesine hep kalabalýk hep gürültülü olur otogarlar.

Bir telaþ hakimdir herkesin bakýþýna; yetiþtim mi? Çok beklettim mi? Kaçýrdým mý? Bagajým kondu mu? Doðru araçta mýyým? endiþelerinden örülü zihin kýymýklarýyla bulanýk sisli ve aðýr kokan havalarý vardýr bu veda veya buluþma noktalarýnýn.

Araçlardan inenler… Tedirgin bakýþlarla yüzleri inceleyip Nerede? Sorusuyla bakan gözler ve sonunda aradýðýný bulmanýn verdiði keyifle gevþeyen kaslar, yüzlere oturan sýrýtýþlar… Kucaklaþmalar, tokalaþmalar, el öpmeler.

Yada bulamamýþ olmanýn verdiði tedirginlikle ortaya çýkarýlýp çevrilen cep telefonlarý.

Araçlara binenler … Nereye gidilir olursa olsun buðulu gözlerle çýkýlýr yollara geride bir el sallanacak var ise eðer o an o peronda. Araçtan iþaret ederek anlatýlýr son kelamlar, “Ýnince ararým” der eller telefon gibi kulaða götürülerek. Öpücükler konulup avuçlara üflenir hýzlýca aþaðýdan bakan gözlere doðru. Boyunlar biraz eðiktir duygunun aðýrlýðýyla kalkmaz sanki dimdik yukarýya doðru. Eller sallanýr tekerleklerin hareketiyle birlikte, hedef gözden kaybolana kadar.

Hep birileri gider.. Geride yeni gelen araçlar, onlarýn yolcularý ve onlarý karþýlayan bedenler kalýr gene her otogarda. Pis zeminlerine tükürülmüþtür defalarca. Gözyaþlarý akýtýlýp sigaralar bastýrýlmýþtýr orta yerine. Ama hep oradadýr gidenler ve gelenler. Her saniye yeni bir hikaye vücut bulur o aðýr ve puslu tavanýn altýnda.

Herkesin hikayesi kendi kalbinde gizlenmiþtir ancak. Deþsen de ulaþamazsýn, çýkarýp ortaya sayfa sayfa okuyamazsýn. Tek okuyaný yaþayan ve yaþarken de yazan bedendir o hikayeyi ve ancak tabloya bakarken hissettiðin kadarýný görüp; gelmiþ ve geçmiþi tahmin edebilirsin iþte o kadar…

11Mayýs2008