Yokluðuna iz sürdüm, sonra sürgünlere sürüldüm... Senin merhametine kaldý artýk çocuksu tebessümlerim.

Yaðsýzdý hüznüm, kay(a)madý avuçlarýmdan…

Yüreðinin hücresine göm(ül)düm. Düþ'lerim yasak. Sen yasak. Dokunmam yasak. Nefesini ödünç verir misin bana? Oksijensizim.

Yamaya yamaya giyiyorum üzerime artýk sevdayý. Dünlerden ödünç alýyorum eksik sevinçleri, yüzüme ekliyorum. Aldanman için. Gülüþlerim, gözyaþlarýmýn ayaklarýna takýlsa da sen incinme diye sözlerimi yutarým...

Çatýk kaþlý harflerimden ibaret deðilsin alfabemde. Dik duruyor hala baþý aþk(ým)ýn! Adlarýmýz birleþmemek için cümlelerde körebe oynuyor bir tek. Yakala(ný)rsam çýðlýðýmý susturacaðým.

Yara(lý)dýr adým. Anladým ki sana susmak, ölüme sus(a)makmýþ... Git/me. Bacaklarý kýrýk ömrümde sensiz sendelediðimde, yerden kaldýrdýðým düþ olarak kalma.

Cümle bulanýklýklarý arasýnda kaybetmek istemiyorum suretini. Kalemimin rengi mi silik, yüreðinde ki yerim mi? Eþitliði blirsiz bir üçgenin içinde çapsýz kaldým. Yine ben mi suçluyum? Yoksa eþitliðime yalnýz denklemini savuran sen mi? Ben matematikten de anlamam ki…

Biz seninle baðlaçlarla bile baðlan(a)madýk, satýrlara. Nokta koy(a)madýk cümlelerimize. Virgülleri yoktu, vedalarýmýzýn. Dar geçitlerde bir beden ol(a)madýk, ünlemlerden kaçan. Hep üç nokta düþtü masalýmýza.

Yarýnlarým dünlerinin uykusunda … Zaten gelecek vakitlere de vurmadýk hiç. Ayný tarafýn savaþçýlarý bile deðildik. Sana heybem de bir sürü sorular biriktiriyorum. Nerede yüreðinin mumlarýný söndürüyorsun? Hangi þehir sana yetiyor, bensiz? Hangi gülüþlere sunuyorsun benden (ç)aldýklarýný? Hangi ten saklýyor, teninde ki kayýp medeniyetimi? Hangi satýr baþýnda geçiyor adým, alaycý da olsa?

Yoksa sende mi bu sorularýn cevabýný ben de aramaktasýn? Ben mi nasýlým? Ben ki; tuzaklý mayýnlarýna basýp, parçalandým. Yüzüstü yatýyorum topraðý kan kokan, ovalarýnda. Mahremiyetini açtýðýn kucaklarda intihar oluyorum, senden habersiz…

Seni büyütmek korktuðum satýrlarýmda kendim büyümüþüm meðer…

Bu masalýn sonunda gökten bir elma gibi adýn düþüp, adýmla mý birleþecek?

Þehrin morglarýnda bir Efsun yatýyor þimdi, yarý diri. Gözleri açýk, yüreði dilsiz. Ölmedi, ölemiyor. Ama yaþamýyor da!

Varlýðýndan özür diliyorum, hala yokluðunda can çekiþtiðim için…

Say ki;

Parmaklýklarýmýz zehirli tellerle örülmüþtü...

Sana sarýl(a)madým... Beni sar(a)madýn...