Sus dökülsün dudaklarýndan... Acýlar bayat, kaný taze... Ben seni hiç sev(e)medim! Ne anlatacaktýn ki?

Bir dün göster bana, yarýn'sýz olsun. Kekremsi hüzünler peydahlatma bana, yaþatma sevabsýz sabahlarý. En çabuk büyüme vaktidir, hazan. Güz'lü gece ayazlarýnda, parmak basýyorum gölgelerimin arasýnda ki ýslaklýklara... Adýmlarým deðil, parmak izlerim kalýyor.

Uyan Tanrý, uyan ölüm meleði!

-Bu çocuðu ben öldürdüm!

Katilim, pis bir katil! Parmaklarýmýn arasýndan akýyor kan izleri... Farz-ý cehennem olmuþ ateþler yanýyor. Ben yaktým, bedenim için. Yýrt(ýn) üstümde ki deri denilen elbiseyi! Topraðýn kefenine hazýrým. En dibini arzuluyor nefsim, yeryüzünün. Ne bakýyorsunuz? Yok iþte kollarým! Sevdalara uzanmasýn diye kestim onlarý, köksüz direniþlere sarýlmasýnlar diye! Yürüyemem ben Azrail! Ayak tabanlarým yara oldu koþmaktan, telâþlarýma koþmaktan... Kucaðýna al beni!

Her þey, Efsun düþ(üþ)üydü! Sihirdi, periler masalým(ýz)dan kaçtý! Ses tellerime attýðýn tokat utandý, Gecem'e inen sesinden. Dilimi kesti. Gözlerine, tövbe. Aydýnlýk gülüþüne, tövbe. Tövbeler(im)desin artýk koca adam! Saçlarýmda periler var, göremediðin. Kýrk tas yýkayýp, aklayacaklar evrene...

Tahliyesi yok bu yazgýnýn, beraati yok, kefareti hiç yok! Yüzüme astýðýn yalan(cý) gülüþünden baþka sana verebileceðim hiçbir þey(im) yok! Erteleyemem, inmeliyim bu durakta. Köþe baþýnda duran fahiþeden geri almalýyým ýslýklarýmý! Kara(n)lýðýmsýn. Öl(dür)se(m-n) de bitti...

Þah damarýmý kesmeye hazýrlanýyorum bu sonla... Yakýþmadý dünyaya mavi bakan gözlerime, þu esaretin kýrýlganlýðý. Cesaretsizim, yeni masallara. Varsýn korkak desinler adýma. Varsýn bende kalsýn yalnýzlýðým, sustuklarým! Ne yararý olacak ki, herkes kendi doðrusunu düþürken, doðrularým idam sehpalarýnda sallanmayacak mý yine? Taburemi kendim itiyorum bu sefer, harfler sallanýyor boþlukta. Düþtüm yüzüstü, yüzüm acý(ma)dý...

Yutkunuyorum ölümün en siyah halini... Sahi ya, her renkten karanlýktým ben! Boðazýma takýlmýyor melekler... Son kez, düþüme aðlýyorum. Gözyaþlarýmýn tadý, tuzsuz! Senelerin yorgunluklarý üstünde, toz rengi hepsi... Bilmediðim zamansýzlýkta, asla duy(a)mayacaðýn çýðlýkta, son/baharý kuþandým.

Kökleri gökyüzünde yeþermiþ çýnar gibi devrilirken ben satýrlarýn musallasýna, omuzlarýmda ki meleklerin kanatlarýnda savrulacaksýn duvaðýmdan, baþka duvaklara... Burada þehrim yok... Þehrim(iz) yok! Harflerin açtýðý çukur tek kiþilik, hadi artýk git!...

Gülümse... Yaþanmamýþ yarýnlarým(ýz)a kayýp ilaný vereli, dünü geçti... Saklandým, Azrail karanlýðýnda. Gece'de ara/ma artýk beni... Çekiþtirme ayak bileklerimi, býrak, yanlýþ paragrafta indirdin kirpiklerini! Bu saklambaçta ben, kendime sobeyim!

Rahlemde hep ayný masal! Ýçimin sýzlayan sol tarafýný imla edemiyorum. Cümlelerim düþüyor satýrlarýmdan üst üste, tutamýyorum. Uyaklarým koma halinde, can cekiþiyorlar noktalarýmda. Tanklar vuruyor hecelerime, s(b)eni ayýrýyorlar mýsralardan. ''Kýrýl'' diyorlar kalemime! ''Öldü'' Efsun diyorlar! Gözlerin kirpik mahkumluðunda mý hala? Sadece adýn deðil, yirmi dokuz harf aðlamaya baþlýyor...

Masalýmýza cümleler kurmak direniþimdi, kocaman tanklarýna karþý, avuç kadar taþlarýmla...

Emre Aydýn; yüreðimin arka sokaklarýnda ki fondan, sana sesleniyor!

Ve gülümse þimdi...

Çocuk avuntusu býrakayým sana, beni hiç sevmemiþ nasýlsa de!

''Ben seni hiç sev(e)medim...
Sobe...''