Acelemiz vardý, budenli hýzla büyümemiz ondandý...
Acemisiydik hayatýn, bizim için tek geçtiðimiz oyunlarýmýzdý.

Gecekondular vardý,dalýnasý kaysý aðaçlarý,
Yeþilimiz vardý, mavimiz...
Topraktý ozaman oynadýðýmýz yerler ve ne severdim;
suyu topraða döküp çamur yapmayý ve o çamurdan heykeller yapmayý.
Ellerim kururdu, týrnaklarýmýn arasý kapkara diðer adý pis:)
Komþu düðünleri olurdu davullu zurnalý.
-Bir büyüsem, bir büyüsemde þu halayýn baþýný ben çeksem...
Ne büyükmüþ hayalim, biraz buruk gülümsüyorum þimdi.

Önce gecekondular yýkýldý karþýlýðýnda lüx bir ev vaadiyle
sonra aðaçlarý kestiler.
Ne aðlamýþtým, gölgesinde uyuduðum çam aðaçlarýmýzýn kesildiðinde.
Kaysý aðacýný yere serdiklerinde yeni yeni tomurcuða durmuþtu.
Döktü çiçeklerini birdahada meyve veremedi...
Aðladým, gene aðlarým zormu sanki.
Sonra beton oldu heryer; çamurum, yeþilim yoktu artýk...

Apansýz büyüdük çocuk yaþta.
Geçenlerde bir bahçe gördüm dahada önemlisi içinde meyve veren bir aðaç.
Kim tutacak beni, daldým vallahi eriklere;
Tabi arkasýndan gelen karýnaðrýsýda cabasý:)

Ýyiki çocuk deðilim þimdi;
katlanamazdým sadece parkta sýnýrlandýrýlmaya biliyorum.
Haa en büyük hayalimede ulaþtým bu arada.
Büyüdüm ve halay çektim.
Yaa ne mutlu bana...