Uzun zamandan sonra yine içeri girdim iþte.

Bir süredir her þey yolunda gidiyordu. Ýstanbul’un iþinde gücünde mutlu kalabalýðýndan biriydim. Yine yanlýþ bir þeyler yapmaya baþladým galiba.

Eskiden de çok girerdim içeri. Toydum, sürekli haltlar yiyordum, yediðim haltlarýn cezasýný da içeri girerek ödüyordum. Ama bir süre sonra gire çýka hata yapmamayý, iyi biri olmayý öðrenmiþtim. Ýskelede, Beþiktaþ iskelesinde almýþtým dersimi. Vapura yetiþmek için ona buna omuz atarak koþarken sinsi sinsi kapýnýn arkasýnda bekleyen, punduna getirdi mi, çat diye kapýyý kapayan, mütemadiyen hayatýmýn yarým saatini gözünü kýrpmadan çalan adam sayesinde öðrenmiþtim…

“Süre doldu. Ýstanbul’un bu yakasýndaki ziyaret saati bitmiþtir. Herkes hücrelerine!”

Hýzla çarpan bir kapý sesi ve yarým saat hapis! Ardýndan acý bir düdük sesi ve bu yakada geçirilen uzun bir günün ardýndan diðer yakaya, evlerine dönen mutlu yüzlerin, baþaranlarýn, dönebilmeyi hak edenlerin, iyi insanlarýn bakýþlarý arasýnda Ýstanbul’un bu yakasýnda yarým saat hapis…

Yok, yine bir kabahat iþlemiþ olmalýyým mutlaka. Ama yeterince çekmedim mi cezamý ben? Þartlý tahliye yerine müebbede çarptýrýldým da haberim mi yok acaba? Bunu hak edecek ne yapmýþ olabilirim ki?

Her neyse, eskisi gibi koymuyor nasýlsa, hemencecik geçiveriyor.

“Biraz kayabilir misiniz?”
“Tabi, buyurun.”
“Siz de mi…”
“Efendim?”
“Sizin mi? Gazete sizin mi? Bir göz atabilir miyim?”