Radyoda ince þarkýlar var. Eften püften. Sensizlikle dolu bu odamda, yine hasretini büyütmekle meþguller.

     Gidiþinin henüz kaçýncý günü bilmiyorum. Sahi en son ne zaman gittin. Oysa bu birkaç gün; düþünmek, özlemek için ne uzun bir süre biliyor musun?

     Sen gidince buralarda bir ýssýzlaþtý ki. Artýk kimse çýkmýyor sokaklara. Belki ben görmüyorum. Yada ben sokaða çýkmadýðýmdan bana öyle geliyor. Sen gidince diyordum; öyle durgunlaþtým ki. Öyle býkkýnlaþtým ki. Kimseler katlanamýyor nazýma.

     Önceleri keþke bir yalan olsaydý her þey, sen bir yalan olsaydýn diyordum. Keþke aklým kör olsaydý. sana kanmasaydým. Peþinsýra böyle yanmasaydým. Sonra biraz büyüttün beni. Yani bir adým daha piþtim. Sonra teþekkür borçlandým sana öðrettiklerin için. Ne öðrettin? Yapraðýn düþmesi için bir sonbaharýn mutlaka geleceðini. Ýþte bu seninle hayatýmda deðiþen, beni büyüten. Sende öyle yeþerdin. Büyüdün gözümde. Sonra sonbahar geldi. Her yaprak gibi sende düþüp gittin.

     Sonra bu þarkýlar, hem bu þarkýlar neyi büyütüyorlar böyle. Olsun. Yine de bir parça hasretin iþlemiþ bir yerlerime. Þimdi yine gelsen. Hiçbir þey olmamýþ gibi gelsen. Seni hiç tanýmamýþým gibi yeniden sevsem. Yeni biriymiþ gibi tanýsam. Yine birtakým anlarýmýz olsa. Sonbahar gelince tekrar akýp gitsen. Biraz üzülsem. Yine yeni bir öðreti çýkartýp bu gidiþinden, seni biraz daha büyütsem…

     Yine gelsen. Hiç karþýma çýkmamýþ gibi. Yine bir sonbaharda alýp baþýný gitsen. Özlesem önceleri. Biraz hasret çeksem. Yeni bir þeyler öðrensem…

     Böyle zýrt-pýrt geliþ-gidiþlerin, seviþlerim, özlemlerim beni büyütse. Hep büyütse. Baþým göðe erse…

HÜZÜNBAZ