LEYLA GENCER’ÝN CENAZESÝ



Çok yakýnda vefat eden ünlü soprano Leyla Gencer’in sanatçý olarak önemi ve Türklüðe yaptýðý katkýlar hakkýnda saðlýðýnda yeteri kadar olmasa bile ölümü vesilesiyle çok þey yazýldý, söylendi. Ben bunlara bir þey katacak deðilim, esasen kendimi bu konuda yetkili de görmem. Benim deðinmek istediðim sanatçýnýn cenazesi konusunda ortaya çýkan tepkilerle ilgili olacaktýr. Öyle ki bu tepkiler, þiþirilen onca balona karþýn, Türkiye’nin günümüzde içinde bulunduðu kültürel periþanlýðý ortaya sermektedir. Leyla Gençer’in Hýristiyan mý, yoksa bir ateist mi olduðu hakkýnda bir fikrim yok, esasen ilgilenmiyorum da. Kaldý ki, sanatçýnýn kimliði ve sanata katkýlarýný bir kenara býrakarak, inanç dünyasý ve ölüsünün ne yapýlacaðý konusuyla meþgul olanlar var oldukça Türkiye’nin olmasý gereken noktaya yaklaþabileceðini de düþünmüyorum.
Ülkede þeriatçýlarýn yolunu açmak uðruna, çok hukukluluðu, adeta her tarikatýn kendi hukuku olmasýný bile savunanlarýn, sanatçýnýn vasiyeti karþýsýnda bir hayli bozulduklarý anlaþýlmaktadýr. Bazý yazarlar bu bozulmanýn etkisiyle düpedüz edepsizleþerek –sanatçýnýn küllerinin Boðaz’ý kirletmesi- nden dahi bahsedebilmiþlerdir. Unutulmamalýdýr ki, o Boðaz, elli yýl içinde, bu yazarlarýn da dahil olduðu milyonlarca kiþinin Ýstanbul’u istila ederek, içine etmeleri nedeniyle kirlenmiþtir, sanatçý külü serpildiði için deðil…
Çok hukukluluðu ve çoðulculuk ile hoþ görüyü güya kurnazlýkla savunur görünenlerin, bu ülkede Müslüman olmayanlarla ateistlerin varlýðýný hesaba katmadýklarý anlaþýlmaktadýr. Böylelikle de çoðulculuk iddialarýnýn, þeriatçýlýðý Cumhuriyet’in kanunlarýndan esirgemekten baþka bir þey olmadýðý da ortaya çýkmaktadýr. Ancak kabul edilmelidir ki ortam deðiþmekte, gerçek çoðulculuk tüm farklýlýklarý ile yavaþ yavaþ ta olsa ortaya çýkmaktadýr. Politik ve popülist amaçlarla iþlerine her geldiðinde -% 99 u Müslüman ülke- den bahsedenler zaman zaman ortaya çýkan aykýrýlýklardan tedirgin olmaktadýrlar açýkçasý. Ancak ayný istatistik meraklýlarý, ne hikmetse nüfus sayýmlarýnda kiþilere dinleri konusunda soru sormamakta, yalnýzca her doðanýn nüfus kâðýdýna otomatik olarak –Ýslam- yazmakla yetinmektedirler. –Ben ateistim, bu Ýslam kelimesini nüfusumdan silin- diyen kiþilere ise cevap bile verilmemektedir. Oysa, gerçek bir özgürlük ortamýnda bu ülkede ortaya çýkacak ateist mevcudunun milyonlara varacaðý da ortadadýr.
Alevilerin durumu ise apayrý bir konudur. Dergâhlarda, Þeyh Efendiler tarafýndan Müslüman sayýlmayan Aleviler, ülkenin dini tablosuna sýra geldiðinde ne hikmetse tam bir piþkinlikle Müslüman mevcuda dâhil edilmektedirler.
Bütün bu kepazelikler, Türkiye’nin çaðdaþlaþmamýþ ve 21. yüz yýla layýk olmayan kültürel yapýsýnýn göstergeleridir, daha nice gösterge arasýnda… Türkiye ne laiktir, ne de demokrattýr. Oynanan, sadece kaba ve çirkin bir oyundan ibarettir bu ülkede. Vahabi Arap Ýslamiyet’i ile sarmaþ dolaþ bir sözde milliyetçiliðin oyunlarýndan baþka bir þey deðildir yaþadýklarýmýz. Nedeni de, mülkiyet ve üretim iliþkileri ile buna baðlý sosyo-kültürel yapýnýn dönüþtürülmeden olduðu gibi býrakýlmýþ olmasýdýr. Kültürel yapý çaðdaþlaþtýrýlmadan girilen bir demokrasinin, demir atmýþ gemi gibi, ülkeyi olduðu yerde döndüreceði de açýktýr.
Gerçek layýklýk, dinsizlerin özgür olmasýdýr. Bu ülkede, ne kadar özgür olduklarý da, Leyla Gencer’in cenazesi dahil, her vesileyle ortaya çýkmaktadýr.