“Sen bu satýrlarý okuduðunda,
Ben kirpiðimde tomurcuklanan aheste hüzünlerimle
Gamlý bir gazelde bitmiþ olacaðým.”

Bu þehirdeki tüm kayýp zamanlarý gözlerinin zindanlarýna hapsettim. Bir raký masasýna devirdim hüzünlerimi. Tüm içli þarkýlar boðazýma takýlýrken, ne kadar yakýnsýn bana. “Bu gece benim gecem, bu gece bizim gecemiz. Cama vuran her damlada seni hatýrlýyorum ve sana susuzluðumu…” Mýsra mýsra okþarken sözcükleri, acýtýyorum yüreðimdeki uykusuz özlemleri. Kýrýk anýlar duman misali tütüyor suskun gönlümde. Sevdanýn en koyu demindeyim artýk hayýr gelmez kurtarmayýn beni.

Karþý kýyýlarda hayat öldü sanki benden önce. Rüzgarlý bir gecede kendi içine kapanýrken þarkýlarýn kapýlarý, çýldýrtýcý yalnýzlýklarý anýlarýn kadehine doldurdum, kimsesiz dudaklarýmla yudumluyorum. Acýlý þarkýlar söylüyor hayat. Tenime deðmeden hüznüme uzanýyor yanýk ezgiler. Mavi bir gecede yüzümü yokluðuna döndüm. “Seni çok özledim” tadýnda anasonsuz bir sarhoþluk aldý beni benden. Dudaðýmdaki veda öpücüðüne uzanýp seni düþündüm. Gömleðin, ayakkabýn, gözlerin…

Gözlerimi yumdum hayata….

Rýhtým boyunca çýplak ayakla yürüyor fýrtýnayý dinliyorum. Dudaðýma bir fýsýltý dolandý “Seviyorum, seviyorum…” diyorum. Bulutlar beni gösteriyor birbirine. Ellerini uzattýðýnda neden güneþ yaðmýyor üzerime… Gözyaþlarýmla ýslanýyor dalgalar. Sessizliðin suskusunda renksiz bir hayat, ayrýlýðýn izleri tenimde, pýrýltýlý yakamozlarda aðlýyor yaralý bestelerim. Yüreðimden yüreðine uzanan köprüler yýkýk da olsa küçük umutlar biriktiriyorum. Dudaklarýmda mühürlü adýn, unutmayý bir türlü öðrenemedim. Pul pul döküldü sözcüklerim…

Üstüm baþým hüzün…
Geceyi soyundum üzerimden…
Islak mýsralar giyindim
Üþüdü harflerim…
Elleri “sen” kokan,
Issýz bir mevsim sevdim
Yýkýldý þiirlerim
Ölür müyüm…

Mavi güller arasýnda baðrý yanýk hasretin, yüreðimde biçare sevdanýn mührü, ýslanan nazlý mýsralarýmda tomurcuklandý hüzünlerim. Kendi içine kapandý bu þehir. Ýçimde bir aðlamak, an be an yaklaþtým deliliðe. Hüznüme gülümseyen aynalarda bin parça mevsim çiçeklerim.

Tül perdeleri iki yana açýlan bir çatý katýnda, terastaki güllerin yapraklarýnda çarpýyor yüreðim. Uyan diyorum uyan, resimlere sýðýnma çið damlasý, titre yapraklarýmda. Ölümüm de olsa o mevsimi istiyorum ben. Eylül olmalý aylardan ve baðrý açýk bir güz… “Seni her zaman sevdim” yaðmurlarýnda ýslanmalý gömleðin. Ayak seslerimdeki hayat yüreðinde atmalý her þeye inat. Sol yanýndaki gül tohumu umutlarýnla, tenimdeki yanýk teninden kan damlamalý gecenin çarþaflarýna.

Oysa þimdi karardý gökte dolunay
Saat gece yarýsýný çoktan geçti
Terkedilmiþ bir intihar yüreðim
Birazdan gideceðim,
“Bu kadar genç ölmek…” demeyin
Yaþamayý beceremedim

Her gece ölen bir kadýn resmiydim
Düþlere sýðýnmýþtým siz gelene kadar
Hakkýnýzý helal edin.

Sevdiðimin yüreðidir kabrim…


Mayýs 2008

Ayþegül TEZCAN