çýðlýk çýðlýða
bir gece
bu yolda kalýþ neden
niye?
Sýnýrsýzdýr belki aþk
fakat beden
niçin tutsak miladý bilinmeyen öykülere

kaç gecedir yoldayým; gel deyiþinden beri
parmaklarým kesik çalamam kapýný
yine seslendin,
terin, tenim

onuru son kez yakama iliþtirdim
yatak çýplak, gün giysili
gece her zamankinden uzun
öldür beni

þu duvarý kim dikti
aþamýyorum gölgesini
terim, tenin
öldür beni

kaç gecedir yoldayým; gel deyiþinden beri
aralarsan pencereni, yaðmur kuþanmýþ çehrem karþýlayacak seni

ve sevdam cepheden döndü, cephane tükendi
þimdi katlim vacip öldür beni
ya da bir yudum su ver
bir yudum
su
ver. Ellerinin sýcaklýðýnda, sevgili…

hadi, dökülmüþ hüznünde boðulma
topla cesaretini öldür beni.

Ve annemin rahmi yeniden döllensin
Edebe aykýrý seviþmelerden geçsin
Babasýz doður anne beni
Kaç gecedir yoldayým; ezeli göç bu
Deniz gördüm, nehirler, çaylar
Çöldeyim fakat. Toz toprak içinde büyüt
Bele, kundaðým günahým olsun
Ya da sen de öldür beni

Ve sevgilim, ak alným, kara yazým
yýka yüzünü
gün sökmek üzere
unut ne söyledimse
celladým olmayacaksan
doður gülüþümü, çiçek cesetleri biriktiren kadýný
doður beni

“daha nen olayým isterdin
Onursuzunum senin”

býrakma, iplerini, kendi yaþýnýn
korkma yalnýzca sevdim
her yaþ gününde döktüðün saç tellerine yandým
kýzýla boyandým, rengi tarihten çaldým
haritasý çizilmemiþ aþký alladým da alladým
ürkme ne olur, sessiz de aðlarým

yorgunum. Yol bitmedi. Yüküm aðýr
bir yudum su ver
bir yudum
su
ver.

son çýðlýk, son nefes, sevaptýr, bir yudum
su
ver.

GÜLCAN ÇETÝNKAYA
21 Mayýs 2008