Hayat karelerden ibaret... ister hayalet ister gerçek. Bazen o karelere atlamak bazen arkana bile bakmadan kaçmak... bazen bu beni alýr mý korkusu bazen ben oraya fazlayým kuruntusu. Hiç bitmeyen bir karþýlaþtýrma skalasý. Ondan yüksek bundan alçak ondan pürüzlü þundan düz. Bazýlarý çok renkli ve de bu uðurda belki de daha aldatmacalý... içine atlamak an meselesi. Kareleri koyulttukça, ayý kendimize yaklaþtýrdýkça... arkadan bir ‘’Haydi!’’ sesi ‘’Haydi Ne Duruyorsun? ‘’ gözler ararken bu yolun dönüþ labirentini ‘’ya yoksa ? ’’ lar kemirir beyninizi!

Kurtuluþ yok kaçýþ yok... kurtuluþ yok eee gönlünden kaçamýyorsun ki! Kaçýþ yok Girince de bir türlü çýkamýyorsun ki!

Akýl ve kalbin amansýz kavgasý. Nerde o birlik? O birlik içindeki seviniþ! Baktýkça atlamak istiyorum atlamak istedikçe daha da beter korkuyorum ve de en sonunda ben kafayý yemekten korkuyorum! Haydi haydi sesleri gelmek var dönmek yok sesleri.

Bir uçurumu dünü olmayanýn bugünü de olmayanýnýn. Hep böyle devam etmeli diyenlerin. En iyisi arkayý dönüp gitmelelerin vakti... gidip de bir daha dönmemelerin...