(Sevince her þey þiir)
Gelenek deðil

Güneþ tavrýnda bir þey; biraz kýzgýnca
Bende söz düþük yapar nedense
Manasýz yaslar tutarým aþk adýna
Ömrüm; düþ bozan bir karabasan olsa da
Alnýna çatký çekmiþ bu kara gözlü kentte
Aldýrmadan Tanrýnýn kavli esirliðimin parlak süsüne
Kargalara raðmen severim seni
Bakýnca bir yüz görürüm; Yusuf‘tan güzel
Öykücü ayinlere katýlýrým; mezar kuþu misali
Kurak yazlar geçer tenimden
Parmaklarýndan dökülen bala arsýzlaþýrým

(Sevince insan ne yüzsüz)
Ýsterim, isterim…

Bataklýkta, bir alageyiði onurlandýr
Gelinciklere saygý duruþunda dur
En kahraman kuþun kanadýný sun
Necef’de Zülfe kar’ý bul, tak boynuma
Ömrünün kabarýk öyküsünü yaz
Bir þiir de sen yaz
Sonra bir karnaval baðýþla
En gizli yere çek beni
Her köþe baþýnda
Yeniden sev beni

Öyle çok sev ki
Daha çok, daha çok, daha…
Bizim aþkýmýz da çýksýn bir gün yeryüzüne
Koyun koyuna, bir kazýda

(sevince insan böyle sevmeli)
Ya da unut Venüs’e kadar sevmeleri