Yüksek sesle okumalý þarkýlarý. Eðer yankýsý varsa, eðer ötelerden bir ses getirmesi varsa o zaman ruhiyatýmýza çok seslenen bir þarký olacaktýr.
Bir ses uzaktan duyulduðunda, içimize sessiz ve derinden dokunduðunda yüreðimizi sýzlatýr.
Günümüz þarkýlarý yürekten yükselen bir edayla söylenmemekte, þarkýlar þiir yangýnýyla tutuþmamakta, þairler bir kaþýk suda fýrtýnalar koparmakta.Günümüz þiir dünyasý ses getirecek tümseklerden, vadilerden, daðlardan çok uzakta bulunmaktadýr.
Þiir at baþý giden bir maceranýn içinde kuyruk acýsýyla dört nala koþmaktadýr. Þair dizginlenemeyen duygularýný kelimelere dökmektedir. Türk þiiri dümdüz bir yolda gitmektedir. Ayný zamanda þair zincir veya kement istememekte, ancak sevgilinin saçýnýn zinciriyle baðlanýp onun zülfünün kemendiyle can vereceðini ima etmektedir.Oysa bunu yaparken sevgilinin saçýyla atýn yelesini karýþtýrmaktadýr. Günümüz þairleri kedilerine, köpeklerine þiir yazmaktadýr. Türk þiiri insancýllýðýný yitirmektedir.
Türk þiiri at gözlüðü takmýþçasýna hoþgörüden uzak bir anlayýþ sergilemektedir. Hani uzun saçlarýndan atlarýn ayaðýna baðlanýp öldürülmek istenen aþýðýn son arzusunda “Bari sevgilimin atýnýn ayaðýna baðlanýp öyle parçalatýnýz.” diye yalvarmasý artýk pek duyulmamaktadýr.
Günümüz þairleri atý alýp Üsküdar’ý geçmektedir ya da sevgilinin gözlerini býrakýp eþeðin gözlerine aþýk olmaktadýr. Günümüz Türk þiiri insanlýðýný yitirmektedir. Türk þiiri insaný insan yapan özellik, hamiyet, muhabbet, þefkat, merhamet, vefa, sadakat ve fedakarlýk duygularýndan uzak; lüzumsuz, boþ, malayani zevk ve sefalarýn borazanlýðýný yapmaktadýr.
Galiba insanlýðýmýzý ilk önce þiirlerde yitirdik. Sonra bir baþkasýna aþýk olanlar, sevgiliyi býrakýp atýna aþýk olanlar þair oldular. Þiire at gözlüðünü iþte bunlar taktýlar.