Yaðmurlu bir yaz akþamýydý. Islak kaldýrým taþlarý paylaþýyordu hüznümüzü. Ýkimiz de yorgun, baþýmýz önde yürüyorduk, tek bir kelime bile konuþmadan.

Sen, kaldýrým taþlarýný sayýyordun gözlerinle, ben aðlayamýyordum. Ben aðlayamadýkça yaðmur hýzlanýyordu. Yaðmur hýzlandýkça durmaksýzýn yürüyorduk bizi nereye götürdüðü belli olmayan karanlýða. Sanki þeffaf bedenlerimizden içeri akýyordu yaðmur ve içeride ne var ne yoksa silip süpürüyordu: duygularý, umutlarý, hüznü… Geride bir tek karanlýðý býrakýyordu bizden.

Yaðmurlu bir yaz akþamýydý. Yürüyorduk yaðan yaðmura aldýrýþ etmeden, içimizdeki karanlýða. Fýsýldaþýyordu siluetler bir rüzgarýn uðultusunda. Geç kalýnmýþ, yaþanamamýþ hayatlar vardý yolumuzun üstünde. Bize bakan düþman gözler vardý geçtiðimiz her köþede; çaresizliðimizi gördükçe zevkten çýlgýna dönen düþman gözler...

Oysa biz umursamýyorduk hiçbir þeyi, týpký nereye düþtüðünü umursamayan yaðmur damlalarý gibi, baþýboþ amaçsýzca yürüyorduk kaderin bizi ayýracaðý yere.

Sen, kaldýrým taþlarýný sayýyordun gözlerinle,
Ben, gözlerini görüyordum baktýðým heryerde.

Yaðmurlu bir yaz akþamýydý. Oynaþan gölgeler vardý vitrin ýþýklarýnýn ýslak kaldýrýmdaki yansýmalarýnda. Bir tek bizim gölgemiz yoktu o gece, (ve ondan sonra da hiç olmadý zaten) Gölgelerimiz de karýþýp gitmiþti akan yaðmur suyuna. O geceden sonra hep birer gölge gibi yaþadýk þu hayatta, kaybolan gölgelerimizin yerine koyduk kendimizi. Onlar bile bizi terketmiþti de, bir tek biz kendimizi terkedemiyorduk.
     
Yaðmurlu bir yaz akþamýydý. Ben aðlayamadýkça hýzlanan yaðmur, kuru bedenlerimizden baþka herþeyimizi alýp götürdü o gece…





Nisan 1999 / Ýstanbul