Kýyýsýndan, köþesinden tutunmaya çalýþtýðýmýz bu hayatta herkes birilerinin özgürlüðünü kýsýtlamak için uðraþ veriyor. Özgürlüðü o veya bu þekilde kýsýtlanmýþ herhangi biri, baþka birinin özgürlüðünü; o baþka biri, bir baþkasýnýn özgürlüðünü; o baþkasý, bir baþkasýnýn özgürlüðünü kýsýtlamaya çalýþýyor.

Bu zincir günden güne kendisine yeni halkalar ekleyerek büyüyüp gidiyor.
Birileri k.çlarýndan kurallar uydurup insanlarýn önüne sunuyorlar “hayat” diye… “Özgürlük”, “özgürlük” diye baðaranlar bir bakmýþsýnýz ki bir takým çizgiler edinmiþler kendilerince ve o çizgilerin dýþýna çýkanlarý lanetli kýlmýþlar. Duyar gibiyim þu an “hop hop! tamam da nereye kadar özgürlük, nereye kadar kuralsýzlýk” diyenleri.

Anlatmaya çabaladýðým kuralsýzlýk deðil. Evet, kurallarýmýz olmalý; lâkin bu kurallar insan(!)larýn bozup pisleterek önümüze sunduklarý kurallar olmamalý. Aslolan kurallar, kendimizi tâbî hissetmemiz gereken kurallar, Tanrý’nýn kurallarý olmalý öncelikle. Ama insan(!)larýn pis elleriyle hükmetmeye kalkýþýp kurallarýný deðiþtirdiði hayat öyle bir yere gelmiþ ki; nedense Tanrý’nýn kurallarýndan çok insan(!)larýn uydurduðu kurallara uymak mükellefiyetinde hissediyoruz kendimizi.

Öyle benimsemiþiz ki bu uydurmaca kurallarý, yerine getirmediðimizde kötü hissediyoruz kendimizi, bunalýma giriyoruz. Kurallar, sýnýrlar, hürriyet denilen kýsýtlamalar, þýrýngayla damarýmýza verilen eroin gibi. Hoþ bir zevk veriyor, damarýmýza girerken. Farkýnda deðiliz ki kendi ellerimizle tertemiz kanýmýzý boþaltýp, damarlarýmýzý zehirle doldurduðumuzun.

Memleketimde nedense “isyan” denildiðinde bir panik havasý oluyor hemen. Bir yerde, bir toplulukta “isyan” kelimesi söylenmeyiversin, hemen yüzler birbirine bakýnýyor, korkuya kapýlýyor. “Korkma ey arkadaþým, isyan et.”. Söz ettiðim Allah’a isyan deðil, insan(!)larýn büyütüp beslediði kötü kurallara isyan et.

Gör artýk, bu düzensiz düzenin çarký içinde döndüðün sürece hiçbir þeyi deðiþtiremeyeceðini. “Þimdilik kurallara boyun eðiyorum; ileride iyi bir yere geldiðimde bu kurallara hükmedip deðiþtireceðim” deme ey arkadaþým. O zaman, zehir damarlarýný çoktan doldurmuþ olacak ve istesen de boþaltamayacaksýn o zehri damarlarýndan, hükmedip deðiþtiremeyeceksin o kurallarý. Hatta, o zehir, içine iþleyip, sen kendinden geçtiðinde hoþuna gidecek, o kurallarý sözünün geçtiði insanlara uygulatmak, insanlarýn özgürlüðünü kýsýtlamak…

Bu serzeniþlerimi duyun istiyorum. Özellikle benim gibi olanlar; hayatý benim yaþlarýmda yaþayanlar; benim gibi her sabah, uykusundan fedekarlýk edip erken kalkanlar; benim gibi haftanýn beþ günü, o kravat denilen saçmalýðý boyunlarýna takýp, insaný daraltan, renkleri zevksiz formalarý giymek zorunda kalanlar; benim gibi okulunun ana kapýsýndan “burasý öðretmenlerin kapýsý. nöbetçi, bu kapýdan öðrencilerin geçmesine izin verme” saçmalýðý yüzünden giremeyip onca kalabalýk arasýnda koyun gibi, okulunun ‘öðrencilere ayrýlmýþ(!) kapýsýndan” okula sokulmaya çalýþýlanlar; öðretmenlik vasfýný hiç hak etmemiþ ama gal gör ki bozuk eðitim sisteminin diploma verip baþýmýza hoca diye atadýðý kiþilere, benim gibi “hocam” demek zorunda kalanlar; beni duyun istiyorum.
Gelin, baþýmýz önümüzde yürümeyelim artýk. Haydi, haykýralým kardeþlerim.

Kýzýyla, erkeðiyle, rockçýsýyla, popçusuyla, converse’lisiyle, ýskarpinlisiyle, baþörtülüsüyle, dekoltelisiyle isyan edelim. Yakalým, atalým, yýkalým bütün tabularý, sýnýrlarý, bizi tutsaklýða iten bütün kurallarý. Dik tutalým baþýmýzý, göðe doðru bakalým artýk. Gökyüzünden, özgür maviliklerden özgür kurallar devþirelim artýk.