DÝMDÝK DURABÝLMEK

Aynanýn karþýsýnda saçlarýmý fýrçalýyordum. Aklaþmýþ saçlarým her fýrça darbesiyle avuçlarýma iniyordu. Yaþlanmýþtým artýk. Ýnsan doðuyor ve göz açýp kapayana kadar yaþlanýp,veda hazýrlýklarýna baþlýyordu. Yanýnda hiçbir þey olmadan sessizce veda ediyordu. Geride tek bir þey býrakmak bile giderken mutluluk veriyordu. Benim mutluluðumsa oðlumdu.
Yirmi iki yaþýmdayken eþimle tanýþtýk. Aramýzda derin bir bað vardý. Üç senelik niþanlýlýk döneminin ardýndan evlendik. Birbirmizi çok seviyorduk. Çevremizdekiler ne kadar iyi bir çift olduðumuzu herkese anlatýyordu. Biz de bu mutlu yuvamýzý etrafta koþuþturan çocuklarla daha sevgi dolu bir hale getirmek dileðindeydik. Evliliðimizin ilk senesinde hamile kaldým. Bu haberle birlikte hayallerimizde su yüzüne çýktý. Maddi durumumuz oldukça iyiydi. Bebeðimizi en iyi þekilde yetiþtirecek imkanlara sahiptik. Onu kolejlerde okutacak ve geleceðe en güzel þekilde hazýrlayacaktýk. Doktor henüz cinsiyetini söylemese de oðlumuz olacaðýndan çok emindik. Önemli olan saðlýklý olmasýydý elbette kýz veya erkek farketmezdi.Dördüncü ayýmda bebeðimizin erkek olacaðý kesinleþti.Bu haber bizi çok mutlu etti.Eþim bir futbol fanatiðiydi.Oðlunu maçlara götürecek ve ona futbol oynamayý öðretecekti. Benim hayallerimdeyse oðlumun o küçücük ayaklarýyla ilk adýmlarýný atarken ki halleri vardý. Bebeðim bir yürüsün ona ne ayakkabýlar alacaðým ben diyordum. Aradan birkaç ay geçmiþti. Bizim ufaklýk çok hareketliydi. Ama karnýmý tekmelemiyordu, benim güzel oðlum annesine kýyamýyordu sanýrým. Karnýmda iyice büyümüþtü, geceleri rahat bir uyku uyuyamaz olmuþtum. Ýsmini ne koyacaðýmýzý düþünüp duruyorduk. Hiçbir isim oðlumuza layýk deðilmiþ gibi geliyordu. Henüz bir isim bulamamamýza raðmen oðlum gece yarýsý dünyaya gelmek istediðini duyurdu. Ve böylece sancýlarým baþladý. Telaþ içerisinde hastahaneye geldik. Doktor bebeðimi sezeryan yöntemiyle almaya karar verdi. Nedenini anlayamamýþtým. Kontrollere gittiðimiz doktor oðlumun gayet saðlýklý olduðunu söylüyordu. Ben de normal doðum yapmak istiyordum. Ancak doktor sezeryan konusunda ýsrarcý olunca karþý çýkmadým. Sancýlar içerisindeyken narkozun etkisiyle bayýldým. Uyandýðým da ameliyathaneden odama getirildiðimi farkettim. Aradan üç saat geçmiþ olmasýna raðmen ne eþim ne de bebeðim gelmemiþti yanýma. Gelip giden hemþirelere bebeðimin nerede olduðunu soruyordum. Onlar ise bununla bir baþka hemþirenin ilgilendiðini söyleyip yanýmdan uzaklaþýyorlardý. Neyse ki sonunda eþim bebeðimle odadaydý. Kundaða sarýlmýþ minik ise benim yavrumdu. Kucaðýma alýp karnýný doyurmaya baþladým. Annelik hoþ bir histi. Birinin size tamamen muhtaç olduðunu bilmek ne kadar da garipti. Ancak ters giden bir þeyler vardý. Eþim hiç gülmüyor düþünceli düþünceli bana bakýyordu. Kundaðýn alt kýsmýnda bir boþluk vardý. Bunu farkeder farketmez kundaðý açtým. Dünya o an baþýma yýkýldý. Oðlumun ayaklarý yoktu. Hiçbir zaman yürüyemiyecek, top oynayamýyacak ve o güzel ayakkabýlardan giyemiyecekti. Benim oðlum bir engelliydi. Ben hala oðlumun özürlü olmasýnýn þokunu yaþarken eþim hiçbir þey yokmuþcasýna ellerinden, dudaklarýndan ve gözlerinden söz ediyor adýný ne koymak istediðimi soruyordu. Cevap veremedim. Ben kederle oðluma bakarken eþim adýnýn Demir olmasýný istedi.Demir gibi güçlü olacaktý oðlu. Engelli olmasý hiçbir þeyi deðiþtirmezdi. Gelecek planlarýmýzdan bahsediyordu sürekli. Her þey normalmiþ gibi konuþmasýndan nefret ediyordum. Demir hiçbir zaman hayalimizdeki çocuk olmayacaktý, eþim benimle ayný fikirde deðildi.
Demir altý yaþýna gelmiþti. Masmavi gözleri, sapsarý saçlarý vardý. Öyle güzel ve hayat dolu bir çocuktu ki ona hayran oluyordum. Bazen ona þefkatle sarýlmama raðmen çoðu zaman ondan kaçýyordum. Bunu neden yaptýðýmý anlayamýyordum. Ona gerçek bir anne gibi davrandýðýmda çok mutlu oluyordum ancak garip bir duygu bu mutluluðuma engel oluyor oðlumdan uzaklaþmamý saðlýyordu. Onu her þeyden çok seviyordum. Ama etrafta koþuþturan,top oynayan ve de gýcýr gýcýr ayakkabýlarýyla dolaþan çocuklarý gördükçe Demir ile arama giren o duygu tüm bedenimi kaplýyordu. Ona karþý soðuk olmama neden oluyordu. Bu duygudan ve kaderimden nefret ediyor bunlarýn acýsýný ise oðlumdan çýkarýyordum. Eþim ise her þeyi kabullenmiþ ve oðlumuza sýký sýkýya baðlanmýþtý. Evimize Demir'in rahat hareket edebileceði sistemler yaptýrmýþtý. Oðlumuzun doðumundan önceki hayallerini gerçekleþtiriyordu.Onu maçlara götürüyor, takým formalarý alýyor ve her türlü sosyal faliyetten yararlanmasýný saðlýyordu. Bazen ben de eþimin zoruyla onlara katýlýyordum. Onlarla vakit geçirmekten keyif alsamda belli etmiyordum. Bu kayýtsýzlýðýmý anlayamýyordum. Ben bir anneydim onu çok seviyordum ama bunu belli edemiyordum ya da etmemek için elimden geleni yapýyordum. Eþim hem oðlumu hem beni idare edebilmek için uðraþýp duruyordu. Oðlum düzgün bir çocukluk geçiriyordu ve bunun tek nedeni yürekli adam yani babasýydý. Ben ise bazen þefkat dolu bir anne çoðunlukla da bir yabancý olup tutarsýz davranýþlarýmla onun kafasýný karýþtýrmak dýþýnda bir þey yapmýyordum. Oðlum çok güçlü bir çocuktu. Ayaklarýnýn olmayýþýna ve benim davranýþlarýma raðmen mutlu olmayý baþarabiliyordu.O gerçekten mükemmel bir çocuktu.
Demir artýk yedi yaþýndaydý.Ýyi bir kolejde okula baþlamýþtý .Babasýyla birlikte okula gitmiþlerdi, ben sýk sýk yaptýðým gibi onlarý yalnýz býrakmýþtým. Bembeyaz gömleði içinde çok yakýþýklý görünüyordu. Arabaya binip bana el salladýðýnda o küçücük yüreðinin bunlarý nasýl kaldýrdýðýný düþünüyordum.Tüm gün kendimle iç çatýþmalar yaþamýþtým. Neden onu ilk gün yalnýz býraktýðýmý bilemiyordum. Ama oðluma acýyan gözlerle bakanlarý gördükçe buna katlanamýyordum. Ve eðer gitseydim yine o gözler ruhumu ve tüm benliðimi tekrar tekrar yaralayacaktý.O günün akþamý oðlum eve gözyaþlarý içinde döndü. Çocuklar onunla alay etmiþlerdi. Çocuklar acýmasýzdý ve annesi gibi ona acýmamýþlardý. Babasý koþtu yardýmýna, saatlerce konuþtu onunla. Bazý sözleri yüreðime dokundu.Ýþte o sözler:

"Oðlum engeller bedenlerde deðil kafalardadýr. Onlar kafalarýnda yarattýklarý engelleri aþamadýklarý için seninle alay ettiler. Ama þunu da sakýn unutma insanlar kendi zayýflýklarýný örtmek için baþkalarýný en zayýf noktasýndan vurmaya çalýþýr. Arkadaþlarýnda böyle ama onlara kýzma çünkü onlar kafalarýnda yarattýklarý engelleri görebilecek yaþta deðil.O olgunluða eriþip de hala engellerini göremeyenler ise engelleriyle yaþamayý öðrenmiþtir. " Ben engellerimle yaþamayý öðrenmiþtim. Asýl engelli olan bendim. Yeni yeni fark ediyordum.
Oðlum okuluna alýþmýþtý. Arkadaþlarý onu kabullenmiþti artýk onunla alay etmiyorlardý. Üstelik derslerinde de baþarýlýydý. Sýnýfýnda okumayý ilk o sökmüþtü. Babasýda ona ödüller verip onu mutlu ediyordu. Birgün Demir ile odada yalnýzdýk hiç konuþmadan kahramanýmýzý bekliyorduk. Zil çalmýþtý. Ben gidip kapýyý açtým. Kapýda iki polis vardý ve bize eþimin bir trafik kazasýnda hayatýný kaybettiðini söylüyordu. Dünya baþýma yýkýldý adeta. Haykýrdým günlerce, kaderime lanetler yaðdýrdým. Hayat amacýmýz, kahramanýmýz ve tek aile baðýmýz bizi býrakýp gitmiþti. Oðlum benden daha kötüydü. Canýndan çok sevdiði babasý ölmüþtü ve anne olduðunu ara sýra hatýrlayan kadýnla yalnýz kalmýþtý þu koca dünyada. Þimdi ne yapacaðým diye düþünüp duruyordum. Tek dayanaðýmýz derin bir uykudaydý artýk. Oðluma bu kadar acý vermiþken ve o, yaþama sevincini korumuþken þimdi onu yaþamla savaþýnda yalnýz býrakamazdým. Kafamdaki engellerden kurtulmam lazýmdý. Özürlü ya da deðil o benim bebeðimdi. Onu dünyaya ben getirmiþtim. Hayatýmda ilk kez güçlü olup bir baþkasýna destek olmalýydým. Yeni bir hayat baþlýyordu bizim için. Önce gidip doyasýya sarýldým ona hüngür hüngür aðladýk. Ýkimiz de onu çok özlüyorduk. Ama o gitmiþti ve bizim bu yola birlikte devam etmemiz gerekiyordu.
Yýllar geçmiþ oðlum lise son sýnýfa gelmiþti. Onca geçen sürede birlikte ne badireler atlatmýþtýk. Babasýnýn ölümünden sonra aramýzdaki buzlar erimeye baþlamýþtý. Seneler içerisinde ona hem anne hem baba hem de arkadaþ oldum. Demir ise benim hayat kaynaðým oldu. Yaþamamýn tek amacýydý. Çocukluk yýllarý çok zor geçmedi. Arkadaþlarý onu caný gönülden seviyor ve onunda oynayabileceði oyunlar oynayarak kendisini yalnýz hissetmemesi için ellerinden geleni yapýyorlardý. Ben de onu tiyatrolara, sinemalara ve maçlara götürüyordum. Oðlum bazý zorluklar yaþamýyor deðildi. Bazý insanlar kendilerinin de birgün engelli olabileceði ihtimalini unutup hayatý sadece saðlýklýlar için oluþturmuþlardý. Tekerlekli sandalyeler için ne bir yol ne de baþka bir þey vardý. Ulaþým araçlarýný kullanmak çok zor oluyordu. Ama oðlum bu tür problemleri kendine sorun etmiyordu. Kolay geçen çocukluðunun aksine gençlik yýllarý çok zorlu geçti. Gençler ergenlik döneminde en ufak kusurlarý gözlerinde büyütürlerdi. Oðlum da ayaklarýnýn olmayýþýna üzülüyor ve bu kusurunu çok büyütüyordu. Yardým etmeye, destek olmaya ve çözüm üretmeye çalýþsam da tepkisi ters yönde olmuþtu. Kýz ve erkeklerin yakýnlaþmalarý da baþlýyordu bu dönemde. Bu durumda sanýrým Demir'i yaralýyordu. Kýzlarýn, engelli olduðu için onunla ilgilenmeyeceðini düþünüyordu. Ben de çaresiz kalmýþtým. Evladýmý ilk kez hayattan böyle soðumuþ görüyordum. Onunla konuþma çabalarým hep sonuçsuz kalýyordu. Beni dinlemiyor ve kendisine hakaretler yaðdýrýyordu. Bu iletiþimsizlik beni bitiriyordu. Ve oðlumun gözlerimin önünde yok olup gitmesine izin vermeyecektim. Ona ulaþmanýn bir yolu mutlaka olmalýydý. Ben de ona bir mektup yazmaya karar verdim. Gözyaþlarým eþliðinde beyaz sayfalara döktüm anlatmak istediklerimi. Mektubum:

" Sevgili Demir,

Seni ilk kez engelli olarak görüyorum. Ama ayaklarýn olmadýðý için deðil. Sen kafanda yaratmýþ olduðun engelleri aþamamýþsýn. Oysa ben oðluma hayrandým.O, ayaklarýnýn olmadýðýný asla hissetmeyecekti. O, dimdik duracaktý hayatta. Ayaklarýnýn üstünde olmasa bile yüreðiyle yapacaktý bunu. Hani bizim hayallerimiz vardý. Bu hayalleri sýrf kendi komplekslerin yüzünden reddedemezsin. Bu seni de beni de yýkar çünkü. Ayaklarýn yok belki ama kalbin attýðý sürece baþarabilirsin. Elleri, ayaklarý, gözleri ve iþitme duyusu olmayan onca insan mucizeler yaratýp hayallerinin peþinden koþmuþlar ve bunu baþarmýþlar. Bunlarý beraber kitaplardan okumadýk mý? Peki sen neden yapamayacaksýn? Benim oðlum kafasýnda yarattýðý engellere takýlmamalýydý. Benim oðlum hayallerinin peþini asla býrakmamalýydý. Benim özrüm var deyip kenara çekilmek kolay olandýr ama sen zoru baþaracaksýn. Sen çok güçlü bir çocuksun. "

Oðlum bu satýrlarýmdan sonra düzelme sürecine girdi. Eskisi gibi hayat dolu bir çocuk haline geldi. Kendisiyle dalga geçiyor , hiçbir sosyal etkinliði kaçýrmýyordu. Hatta bir kýz arkadaþý bile vardý. Oðlumla çok iyi anlaþýyorlardý. Ayaklarýnýn olmayýþýna aldýrdýðý yoktu Ahu'nun. O, oðlumun yüreðine aþýk olmuþtu gerçek sevgi de buydu.Artýk liselerinde son seneleriydi. Öðrenci Seçme Sýnavý'na son sürat hazýrlanýyorlardý. Oðlumla gurur duyuyordum. Dershane listelerinin en baþýnda Demir Özgen yazýsýný görmek mutluluk kaynaðým oluyordu. Demir çok gayretliydi hatta bazý geceler onu test çözerken uyuyup kalmýþ halde buluyordum.
Ýþte o gün gelmiþ ve oðlum ÖSS' yi kazanmýþtý. Puaný týp fakültesine girebilecek kadar yüksek olmasýna karþýn oðlum rehber öðretmen olmak istiyordu. Çocukluðundan beri hayalini kurduðu meslekti bu. Artýk ona ulaþabilecekti. Yaþadýðýmýz þehirde bulunan üniversiteye baþvurdu. Sevgiliside ayný üniversitenin çocuk geliþimi bölümü için baþvuru yaptý. Ýkisi de ayný okulu kazanmýþtý, kader onlarý ayýrmamýþtý.
Dört yýllýk üniversite sürecini birincilikle tamamlayan oðlumun mezuniyet töreni hala gözlerimin önünde. Sahnedeydi benim güzel oðlum, elinde mikrofonla konuþmaya baþladý.
" Hayatýmdaki üç insan sayesinde buradayým arkadaþlar.Annem, sevgilim ve rahmetli babam... Þunu asla unutmayýn kalbiniz attýðý sürece ister sakat ister kör ister saðýr olun yapabilecek iyi bir þeyiniz mutlaka vardýr. Yeter ki siz ben yaparým diyebilin. Ne insanlar var ki kafalarýndaki cehalet perdesini kaldýramadýklarý için hayatýný yaþayamayan iþte gerçek engelliler onlar gerçek çaresizlerde onlar. Ben ayaklarýmýn olmamasýna raðmen baþardým. Eðer çevrenizde engelli birileri varsa onlara destek olun ve baþarabileceklerini söyleyin. Ýnançlarýný asla kaybetmesinler ve hayallerinin peþini býrakmasýnlar. "

Aynanýn karþýsýnda dalýp gitmiþim anýlara. Ne de çabuk geçmiþ onca sene. Demir artýk otuz beþ yaþýnda bir baba. Bir engelliler okulunda rehber öðretmenlik yapýyor. Lise aþký olan Ahu ile on yýllýk güzel bir evliliði var. Bir de melis adýnda dünya tatlýsý kýzlarý var. Oðlum mutlu bir yaþam sürüyor. Ben ise yakýnda eþimin yanýna gideceðim. Sonsuzluk denizine giden geminin yakýnda kalkacaðý söyleniyor çünkü. Giden geminin güvertesinden oðluma el sallamak beni korkutmuyor hatta mutluyum. Ayaklarý olmadan dimdik durabilen bir oðula sahip olduðum için.