Kümeleþir umutlarým kumdan kalelere.
Ve titrek haykýrýþlarým,
Vaat edilmiþ topraðýmda yankýlanýr.
Rachel,
Tutunabilseydi keþke yaþlar gözlerimde.
Düþmeseydi ansýzýn avuçlarýma.
Düþüp de ölmeselerdi ‘sen’ gibi.
Bitmeseydi inancýmýz vatansýz topraklara.

Rachel,
Dünyalar çiziyordum hayalden kanatlara.
Ilýk baharlarýndaki yalansýz düþler gibi.
Savaþsýz, ölümsüz, ‘siyon’ suz bir dünya.
Ümit heybenden alýp kendime koyuyordum.
Yýkýlmayan evler, nefes alan çocuklar.
Kelebeðin ölüme gidiþi misali,
Gözlerimiz bakmayacaktý uzaklara.
Ben gözlerinden alýp umuda ekliyordum.

Rachel
Feryatsýz sanma iþgal edilmiþ yürekleri.
Her aðýtýn ardýndan aðlar yýldýzlar bile.
Sevda kafes dinlemez; hem dillere destan aðlar.
Bilir misin sonsuzdaki alevden denizleri?
Yalnýzca fenalýklar, yalnýz katiller aðlar.
Orda hiç tank yoktur özgürlüðün kadýný.
Bebek vuran kahpeler orda kahraman olmaz.
Nergislerin yapraðýna yazdýðýmýz adýný;
Soramaz buldozerler, onlar asla bulamaz.

Rachel
Hayalin duamýzdýr destursuz yüreklerde.
Çarmýha geremedikleri; ‘özgürlük’ rüyamýzdýr.
Hiç dillendiremediðimiz, ebedi bir rüya;
Savaþsýz, ölümsüz, ‘siyon’ suz bir dünya…