2. Mektup
Sen gideli hayli zaman oldu. Yokluðunda kaç gün geçti, kaç defa güneþin hüzünlü boynunu büküp battýðýný izledim bilmezsin. Batmayan ne var ki þu dünyada. Her þey fanilik için yaratýlmýþ yer yüzünde. Batmayan tek þey aþk ve aþkýn samimi çocuklarý kaldý. Dilden dile anlatýlan ölümsüz sevdalar kaldý. Dünya döndükçe unutulmayan sevdalar kaldý. Bir onlar ölmedi fani dünyada. Onlar önce ayrýlýðý öldürmüþler, öldürmüþler gönüllerinde ayrýlýk denilen, sevdalarýn azrailini. Senin acýlarýn olmasaydý elbette unuturdum seni. O acýlar ki hayatýmýn deðiþmez bir parçasý oldu. Sen o acýlarý getirdin ömrüme, o acýlar her seferinde seni getirdi karþýma. Ne zaman seni ansam üzülürüm ey yar. Yine de sen üzülme, mutluluðun anahtarýný bul isterim. Ve senin için neler istemedim ki ben. Hep sev, hep sev ve sevil istedim. Rabbimizi çok sev, rabbimizin dostlarýný, anneni, babaný, kardeþlerini, dostlarýný, tabiatý, hayvanlarý bitkileri her þeyi çok sev istedim. Ama yar olarak benden baþka sevme istedim. Hep sev sevil ve daima gülümse istedim. Yaþamýn biricik gayesi olan sevdalý gülümsemeni istedim. Sevdaya hiç küsmeyen gönülle hayata ve hayatýn içindekileri sev istedim.
Yokluðunda kaç gün battý bilmem. Nerede nasýl tükettim yaþantýmý inan hatýrlamýyorum çoðu zaman. Sanki yaþlanýp hafýzasýný kaybetmeye yüz tutmuþ yaþlý insanlara döndüm. Sanki yaþamadan geçiyor zaman. Bir çok insan akýp zamanýn gittiðin biliyor. Ben onun bile farkýna varamýyorum artýk. Ne uykuda tat var nede baþka bir yerde. Kim ne haldedir inan bilmiyorum. Bildiðim tek þey, senin yokluðunla birlikte mutluluðunda yok olduðunu bilmek. O son sözün, beynimi her gün kemirir durur. Hayatýma dair ne varsa her þeyi kemirip tüketti. Bu büyük ayrýlýk cümlesini keþke hiç duymasaydým. Bir insan intikam düþünür gibi nasýl kirletebilir bir baþka insaný. Aklýmý almayan bir þeyi yine aklýmla yenmeye çalýþýyorum. Ne kadar da zavallý bir duruma düþtü bu aklým. Bu büyük cümle, bir tek þeyi anlattý bana. Bu benim hasretli bekleyiþim asla mutlu bir sonla bitmeyecek. Ömrümde bir kez dahi olsun yüzüne dahi bakmayacaðým senin. O hiç býkmadan usanmadan baktýðým o gül yüzüne bir kez dahi olsun beklide göremeyeceðim. Görsem de bakamayacaðým. Büyük bir uçurumdan düþtüm sanki. Kaç yerim param parça olmuþ, kaç büyük yaram var artýk bilemiyorum.
Hayat öyle veya böyle devam ediyor. Bu sürüp giden hayatta halim hiçte iyi deðil. Ya sen ne haldesin? Beni kedere salan bir soru cümlesi daha yeniden üzüyor beni. Nerdesin ne haldesin? Görememek bilememek azap veriyor yeniden bana. Kendi kendime acýlar icat ediyorum. Ve o düþüncelerde oluþan o acýlarý dindirmek için sanki neredeyse þeytandan dahi medet umacaðým. Ýnsanoðlunun en büyük düþmanýndan dahi medet umacak duruma düþtüm. Oysa þeytan kimi mutlu etti ki beni mutlu edecek, aklýmda gönlümde karþý çýkýyor. Rabbimizden umudunu ancak Rabbimize inanmayanlar keser. Benimse sebebini bilmediðim tuhaf bir umut var içimde. Mutluluðu tekrar bulacaðýma dair küçük bir umut. Tekrar mutlu olacaðým insanlara varlýklara tebessüm edeceðim günleri özlüyorum. Þu an elbette mutsuzum. Hem de hiç bilemeyeceðin kadar mutsuz ve huzursuz. Halimi bilemezsin, düþünemezsin dahi. Düþünsen de anlayamayacaðýn bir yerdeyim. Bildiðin bir yerde, bilmediðin bir halde hayat oyunumu oynuyorum.
Geçmiþ her gün biraz daha uzaklaþýp gidiyor o meþhur ayrýlýk vaktinden. Bir þeyler var geçmiþimde kalan. O bir þey, dünde hiç kalmýyor. Sanki hep yarýn gibi, hep karþýma çýkýyor. Sevsen de sevmesen de ben geldim diyor. Arsýz yüzsüz bir varlýk gibi hayatýmýn baþ köþesine geçip beni yönetiyor sanki. Masal misali bin baþlý devler gibi, her gün hayatýmda o ayrýlýk adý verilen dev. Her kolunda ayrý bir acý ile saldýran bir dev. Sen ve ihanet. Dikilip duruyor karþýma. Yarýn olup giriyor günlerime ömrüme. Keþke hayatýmda þu keþke laflarý hiç olmasaydý. Keþke bir nefeste seni unutabilseydim. Kaç kez kendime affet gitsin, unut acýn bitsin dedim. Olmadý, olmadý iþte. Koskocaman bir nafile cümleydi benim için. Faydasýz beyhude bir cümle. Hiç sevmesem de, sevemesem de, kara günleri yad etmekle geçiyor ömrüm. Devasýný bulamadýðým ince bir hastalýðýn içinde çürüyüp yavaþ yavaþ eriyorum. Gözlerim sevgiyi görmez, kulaklarým kahkahanýn hazzýný unutmuþ. Varlýklarýn rengi silinmiþ. Yavandan daha yavan, amacý huzuru kalmayan çöle döndü ömrüm. Hiçbir insanýn paha biçmediði uzun büyük kum yýðýnlarý gibi enkaza döndüm. Çektiðim onca acýdan sonra, hiçbir varlýða ayrýlýk yazýlsýn istemem.
Ve sen sevdiðim. Umduðundan büyük sevdalar yaþa isterim. Ýsterim ki ömrünü gerçek güzellikler için sarf et. Benim gibi geçirme ömrünü. Gerçek sevgiler için emek sarf et. Unutma ki sevgi aþk en güzel varlýktýr. Sevgiyle emekle her geçen gün büyüyen bir nur.

Ahmet Öztürk