parçalanýrken gökyüzünde ay
en çok neresinden akar kan
ne zaman incinir insan?
genleþen bir acýyý tutuverince orta yerinden
þaþarak bakarsýn önceleri
günü gelince anlarsýn ancak
yaþamýn sürekli bir þaþkýnlýk olduðunu

kalbinde esen rüzgarlar aldatýcýdýr
kýzýl çemberlere takýlýr kanadýn
sarsýntýlar oluþur, depremler ve yangýn
yýkar ummadýðýn insanlarýn duyarsýzlýðý
içinde bir gemi battýysa eðer
artýk nasýl güvenebilirsin
seni çaðýran denizlere?

kederlenince çýkýlan sokaklar
adýmlarý eskitir yalnýz...
anlatamazsýn, anlamazlar
içindeki serüven coþkusunu kaybettiðini
bir sunak taþý kadar soðuduðunu
ve artýk baharlarý da sevmediðini...

bir gece ansýzýn çaðýrdýlar beni de
valizlerimi gelip önceden topladýlar
kumlara çizdiler uçsuz bir kalemle gençliðimi
üstüne remiller açtýlar fallar kapadýlar
bakýr taslara baktýlar, gülüþtüler eksik diþleriyle
acýmasýzdýlar ve çok çirkin
yaktýlar herþeyi
korku bir fýrtýna gibi çevrildi etrafýmda

orman altý bir sessizlikti sonrasýnda kalan
seçilen, önceden karar verilen deðil
yýrtýlan tül sesi, tenden sýyrýlan ruh
eskil bir çaðdý benden ötede
titreyen parmak uçlarýmda
çiçek lekesiydi
sayfa aralarýma iliþtirdiðim
kýrgýnlýðým...

düþününce anlýyor, yaþadýkça öðreniyor insan
kösnül bir aðaç kadar yalnýz olduðunu
ve birgün herkesin usulca
çekip gideceðini