O gün dünyanýn birçok yerinde birçok insan ekranlarý baþýnda yaþanýlanlarý büyük bir dehþetle izledi. Kimisi bunun insanlýða sýðmadýðýný düþündü kimisi ise yaþanýlanlarý haklý gösterecek kýlýflar aradý. Maalesef yaþanýlanlar o günle sýnýrlý kalmadý. Ortada kolay kolay yok edilemeyeceði düþünülen bir güç var ama gerçek güç gerçekten o mu? Yoksa..?
*
Karanlýðýn o kimsesizliði içinde yanýndakine yalnýz olmadýðýný hissettirmek için onu kollarý arasýnda var gücüyle sarýyor onu korumaya çalýþýyordu. Bir duvarýn dibinde tek vücut olmuþ savunmasýz bir þekilde zamanýn geçmesini bekliyorlardý ara sýra karanlýðý delen ýþýklara korku dolu gözlerle bakmaktan baþka yapacaklarý hiç birþey yoktu, sadece bekliyorlardý... Korkularý bu karanlýðýn derinliklerinde ebediyen yok olmaktý. Belki yarýn onlar için uzak bir ihtimaldi artýk. karanlýkta çýnlayan, kulaklarý saðýr eden sesler adeta onlara orada yalnýz olmadýklarýný söylemeye çalýþýyordu. Kollarý arasýndaki, hayatýn gerçek yüzünü göremeyecek anlayamayacak kadar küçüktü. Çevresinde olup bitenlere anlam veremeyecek kadar küçük. Ýki var oluþ mücadelesi arasýnda var olmaya çalýþan küçücük bir fidan. Babasýnýn kollarý arasýnda yaþama içgüdüsü ile saklanmaya çalýþýyor, babasý ise korku dolu gözlerle çevresine adeta yalvarýyordu. Yaþadýklarý karanlýk dünyayý aydýnlatan tek þey ateþlenen silahlarýn yarattýðý kýrmýzýmsý ýþýklardý. Yankýlanan sesler arasýnda yavrusunu teselli etmeye çalýþýyordu bir gün aydýnlýk bir dünyaya kavuþacaklarýna dair ama yavrusu karanlýða çoktan çýðlýk olmuþtu bile...
Aydýnlýk bir dünyaya kavuþmak! Ama nasýl? Anlaþýlan insanlýk , tarihten miras olarak sadece savaþmayý yani halen devam eden o gücü almýþ ve buna da gözü gibi bakýyor. Öyle bir dünyada yaþar olmuþuz ki yapýlan her haksýzlýk aydýnca bir hareket olarak görülmeye baþlandý. Bugün, bizler ýslah edicileriz diye ortalýklarda dolaþanlar güya ýslah ettikleri yerlere felaketlerin en büyüðünü götürüyor. Yobaz, karanlýk diye hor gördükleri yerleri mermi ýþýklarý ile aydýnlatmaya çalýþýyorlar. Aydýnlýk bir dünyaya böyle mi kavuþacaðýz? Ama sorusunun cevabý bu olmamalý.Savaþamak sadece sevgi için sevgiyi var edebilmek için olmalý. Ama maalesef sevginin o temiz anlamý da kirletildi ve kendisini dünyanýn efendisi sayan sözde güç sevginin arkasýna sýðýnarak istediðini yapýyor ve emperyalizmini böylece istediði yerlere kolayca yayýyor. Kendisininde sebeb olduðu bir katliamda ölen küçücük bir bedenin intakamýný alacaðýný söyleyerek bir deðil binlerce savunmasýz beden alacak kadar sözde bir insan sevgisi....
21. yüzyýlda yaþýyoruz hani þu insanlýk usunun sýnýr tanýmadýðý yüzyýlda. Hergeçen gün teknolojinin bize kazandýrdýðý nimetlerin haberleri ile seviniyoruz.Teknolojik olarak geçmiþe fink atarken maalesef zihniyet olarak onun koyu karanlýðýndan çýkmayý baþaramadýk daha. Hala yok etme çabasý, hala daha fazlasýna sahip olma isteði, nasýl daha fazla insan öldürürüm mantýðý yani kýsacasý koca bir yetinemezlik. Ýþte bu bilgi çaðý adý verdiðimiz devirde bilimsel anlamda olamaz denilen bir hayali gerçekleþtirerek atomu parçaladý insan. Bilim sevindi ama insan bununla bir olamazý, hatýralardan kolay kolay silinemeyecek birolayý daha gerçekleþtirdi. Bir atom parçalandý ama bir Hiroþima yok oldu. Tarihin hangi diliminde olursak olalým sevgi açlýðý olduðu sürece savaþma güdüsünü yok edemeyeceðiz, ne kadar yeni bir yüzyýlda olursak olalým. Gerçek sevgiyi kavrayana dek bu gerçek deðiþmeyecek.
Hayvan bile karnýnýn doyabileceði ölçüde öldürüken kendimize insan sýfatýný yakýþtýrdýðýmýz yaratýklar olarak bizler hayvan olmayý dahi beceremiyoruz. Belki bizler öldürmüyoruz ama öldürenlere dur demediðimiz sürece onlardan bir farkýmýz olmayacak. O ayakkabýyý giydiðimizde canýmýz acýyacaksa bilelim ki ölenlerinki çok acýdý. Sessiz kalmak kabullenmekse , insan olmak için sessiz kalmamalýyýz. Karanlýkta bir mum hiç birþey ifade etmeyebilir ama binlercesi çok þey ifade eder. Elinde mum tutan karanlýða geçerse iþte o zaman aydýnlýk bir geleceðin yolu açýlmýþ olur. Gerçek gücün ne olduðu ortaya çýkar.
Þahsi hiç bir çýkar gözetmeden insanlýðýn mutluluðu için savaþmak, bu güç için topla tüfekle deðil, sevgiyle.Ancak böyle umutla büyüyebilir çocuklar. Analarýnýn, babalarýnýn kollarý arasýnda ölümün ne olduðunu dahi bilmeden ondan korkarak, silahlarýn gölgeleri altýnda yeþererek deðil; sevgiyle, umutla yaþatmalýyýz onlarý. Onlar bizim yüzyýllarýmýz!
Bir dünya býrakalým çocuklara, ýslanmýþ olmasýn gözyaþlarýyla!!!