manzarasýz bir pencereyim bu gece, daðsýz-tepesiz, yapraksýz-aðaçsýz... insansýzým bu gece, ufukta yanýp sönen ýþýklar yok, gökyüzüm karanlýk, onlardan medet ummayayým diye yýldýzlar baþka dileklere kaymýþ.
zaman, ben ve içinde olduðum her þeyi yutup geviþ getiren bir zemberek. zaman çýldýrtan boþluðunun aksine aðýr, hantal ve damla bile denmeyecek kadar küçük zerreler halinde ilerliyor. bu gece, bu zamanýn kahreden diliminde hayal etmek yok; varlýðýmdan bile emin deðilken nasýl hayal edebilirim ki. olmayan bir mekenda, olmayan birinin ellerine kapatýp yüzümü aðlamak, hayal etmekten çok daha öte. olmayan sebeplerden dolayý yaþamak, ne kadar gerçek kýlabiliyorsa varlýðýmý, olmayan sebeplerden dolayý mutlu olmak, ne kadar sürekli kýlabiliyorsa yüzümdeki aydýnlýðý ancak o kadar inanýyorum yaþýyor olduðuma, her nekadar kanatsa da içimi bu acý, yaþlar ýslatsa da yanaðýmý.
bir sebebi varken hissediyorsam yaþýyor olduðumu, sebeplerim gerçek o halde ama ben deðilim, en azýndan bu gece olmasýn. ne çýkar bu gece varolmayayým. uykunun girmediði gözlerim olmasýn, üþüyen ve ýsýtmaya uðraþmadýðým ayaklarým olmasýn ne olur, sigaramdan yükselip kaybolan bu duman gibi yükselip kaybolsam ötelerde. ne olur bu aklýmý oynatýþlarým, yapmam gerekenleri bir yana itip görmezden geliþlerim batmasa insanlarýn gözüne.
her baktýðýmda görebildiðime þükrettiðim o yüzden yoksun olmasam bu gece, yoksul bir eve bir ekmek eksik mi girer, açýk unutulmuþ bir rögar kapaðýndan bir çocuðu mu itmiþ olurum derinliklere, bir yerlerde nedensiz yere savaþ mý çýkar, bu kuru sessizlik yerine o sesi duysam kulaklarýmda.
suçluyum sanýrým bu gece, suçluluðumu vuruyor yüzüme bu dört duvar ve varlýðýný iliklerimde hissettiðim, içimin en derinlerinden geldiðince "sevgilim" diyemediðim sevgiliden yoksunluðum, varlýðýnýn iliklerimde geziniþinin verdiði huzurun aksine, yokluðunun omuzlarýma çöken ve bir birim veremediðim aðýrlýðý bir ceza gibi. bir ceza olmalý bu, bir bedel ödüyorum þuan bu aðrýyý çekerken bile. siliniyor gitgide manzarasý olmayan pencerem. duvarlar gülüyor içten içe halime. haketmiþ olmasam hayat bu denli akýp gitmezdi olmasý gerektiði gibi çevremde. haketmiþ olmasam bir þeyler çekerdi beni bu dört duvarýn ötesine. ve duvarlar gökyüzüne böylesine yükselmezdi, aydýnlýða ereceklerinin vaadini verirmiþçesine.
kalmanýn verdiði bunca acýnýn inadýna gitmek yok.. gitmek yok ve savaþmak da, teslim olmak da... unutun varlýðýmý, zamanýnda karþýsýnda çok direndiðim düzenler! unutun varlýðýmý, yokluðuyla terbiye edildiðim sevgilinin, içimde yarattýðým varlýðýndayým artýk. yokum yani, sizin varolma kurallarýnýzýn çok dýþýndayým. sürükleyerek attýðýnýz köþelerde unutun beni...