yokluk...
yoksunluk bir elin sýcaklýðýndan
ve beklemek
her doðan günle beraber,
umut etmek geleceðinden yana
özlemek
günlerce bir damla suyun hasretini çeker gibi

sevgili,
varlýðýn deðil senden dilendiðim
ama yokluðunu gösterme
izin ver seyredeyim ellerini uzun uzun
dudaklarýna kaysýn gözlerim suçlu ve kaçamak...

izin ver sevgili
bir çift lafýna muftaç bekleyeyim günlerce sesini
gözlerim kurak topraklar gibi kavrulmuþken
bardaktan boþanýrcasýna aðlayayým
imkansýzlýðýný yüzüme vuran yaðmursuz gecelerde

izin ver sevgili!
izin ver de doymak mümkün olmasýn
bende her gün bitiminde býraktýðýn hayale

gözlerim açýk gitsem de olur
gün gün tükensem de bir an gözlerinle buluþabilmenin hayaliyle.
alacaksa seni benden ve bir daha hiç geri vermeyecekse
etmesem de olur o iki kelimeyi..

yokluk,
yokluðun,
bu ses yokluðunun sesi
bu ses yokluðunun sonu olmayan zifiri dehlizlerin
orta yerinde býrakýr gibi gelen sessizliði.
duyuyor musun sevgili
yokluðun iliklerime iþliyor
bir þeyler kollarýmdan tutup
sürüklüyor sana beni
dizlerim kan içinde,
ellerimde olmayýþýnýn kimsesizliði..

sana geldim sevgili
açma kapýný
izin ver dindiremeyeyim bu hasreti
yokluðun ve senden yoksunluðum günlerdir aç bir köpek gibi
kemirirken bedenimin her bir zerresini
seni sevmenin tadýna varayým
söyleyemesem de nefesin alnýma deðdiðinde aðzýmda sýralanan kelimeleri...