Niçin Allaha Ýnanýyoruz ?

Ýnsan düþünen bir varlýktýr, onun bu düþünmesi kendiliðindendir, bu eylemi gerçekleþtirmek için akýl saðlýðýnýn yerinde olmasý yeterlidir.

Ýnsanýn dünya üzerindeki faaliyetleri temelde besin arama çabasýnýn bir sonucudur, birarada yaþama hali de besin arama faaliyeti sonucu iþbölümü ve uzmanlaþmayý keþfetmesinin bir yansýmasýdýr. Ancak insaný diðer varlýklardan üstün kýlan estetik ve dizayn etme özelliði bu yönüyle onu farklý kýlar.

Ýnsan merak eder bu meraký da onu sürekli geliþtirmiþtir. Meraklarýndan birisi de bu kendisine sunulan düzenin Nasýl, ? Ne Zaman ? ve Kim ? tarafýndan oluþturulduðu sorusudur.

Bu soru karþýsýnda insanýn aklý iki yol seçmektedir ;

a- bütün bu evren kendiliðinden bir yaþam alaný oluþturdu ve insan diðer canlýlarýn bir devamý olarak sürekli evrim geçirerek bugünkü seviyesine ulaþtý

b- kainat mükemmel bir düzen ve ahenk içindedir ve sürekli bir denge ve yenilenme içindedir ve bu mükemmeliyet bir yaratanýn yartama gücüne (kün fe yekün) ve devamlý surette ilgisine muhtaçtýr, onun iradesi ile hayat devam etmektedir.

birinci þýk ile iman edenler, yaratýcý bir güce inanmayýp, hayatýn bu dünyadaki yaþamla sýnýrlý olduðuna inanan ve bu inancýn gereði oluþan deðer yargýlarý ile yaþam süren insanlardýr.

ikinci þýk ile inananlar da bir yaratýcý güç konusunda hemfikir olmakla beraber yaratýcýnýn kimliði konusunda farklý düþünmektedirler, semavi dinler ise tek yaratanýn insanlýk tarihi boyunca gönderdiði elçi ve resuller ile ayný kaynaktan beslenmekte ve bu konuda bir bütünlük arzetmektedirler.

Ýnsanlar arasýnda yaratcý üzerinde farklý düþünmenin tarihsel temelleri mevcut olup insanlar bu konuda ciddi bölünmüþ durumdadýrlar, her bir grup diðer insan topluluklarýyla bu konuda kendi inancýný yayma noktasýnda bir rekabet içindedir.

Ýnsanlarýn büyük çoðunluðu yaratýcýnýn varlýðýna inanmakla birlikte hayat pratiðine bu inancýnýn gereðini aksettirmekten uzaktýr. Halbuki yaðmurun yaðacaðýný bilen insan yanýna þemsiye alýr, bir arabanýn hýzla yaklaþtýðýný gören kimse yola atlamaz, arabanýn geçmesini bekler, ancak Allah'a inanan insanlar neden bu inançlarýnýn gereðini hayat pratiklerine sokmazlar ?

Bu sorunun cevabýný ararken yaptýðým deðerlendirmede, insanlarýn inançlarýný kalplerinde hissetmedikçe bu inancýn gündelik yaþantýsýna aksetmediðini müþahade ettim.

Doðumundan itibaren hemcinsinin bakým ve ihtimamýna muhtaç olan insanýn, baþka cinslerden devþirerek bugünkü haline geldiði komedisine inananlar ciddi bir çeliþki yaþýyor olmalýlar, bir yazar evrenin kendiliðinden oluþtuðunu düþünenler için, tuðlalarý havaya atýp yere düþtüklerinde mükemmel bir saray oluþturmalarýný beklemekle ayný þey olduðunu ifade etmiþti.

Ýnsan bu uçsuz bucaksýz kainat içinde çok küçük bir yer iþgal eden, dünya üzerinde; daðlar, denizler ve ormanlarýn içinde minik ve önemsiz bir varlýk olmakla beraber, program kodlarýna yüklenen evrenin en büyük deðeri olan 'akýl' sayesinde diðer canlýlara ve tabiata egemen olmayý baþarabilmiþtir. Akýl insaný hem imana hem de küfre ulaþtýrabilmektedir.

Heidegger üstadýn bir sözüyle noktalayalým

Ýnsan ölür, gerisi telef olur

Yorum size kalmýþ