Yine penceremdeyim.Yine dýþarýya bakýp, bu küçük þehrin ýþýklarýna bakýp, dalýp gidiyorum uzaklara…Uzaklarda býraktýðým o kadar çok þeyim var ki.Ýþte böyle anlarda yakýnlaþýyor uzaklýklarým.

Bu pencereden dýþarý bakarken en son neye aðladým acaba?Hangi hasret içimi deþerken düþtü yaðmur damlalarý gözüme?Bak durmadýlar yine.Ayný Çaðla…

Bir gün deselerdi bana ‘býrakmak’ eylemini çabucak, kolayca, zorlanmadan gerçekleþtirebileceðimi gülüp geçerdim onlara.

-Ben mi saçmalayýn?

Deselerdi, býrakmak kolaydýr Çaðla.

Dediler zaten.Dediler de duymadým o zamanlar…

Sonra bir gün.Gerçekten ne zaman olduðunu bilmiyorum.Böyle bir zamanýn gerçekte de var olup olmadýðýndan emin deðilim.Ama bir gün bildim…anladým…Ve býraktým…

Gerçekten gördüm ben o zaman.Býrakmanýn kolaylýðýný ve rahatlýðýný hatta huzurunu duydum.Garip…

Ben yaþadým bunu!Yaþadým.

Zor deðilmiþ biliyor musun býrakmak?Senin için deðeri olan bazý þeyleri saf dýþý etmek.

Senin sýnýrlarýnýn dýþýnda ‘’herhengi’’ bir sýnýra yollamak.Zor deðilmiþ.

Ve korktuðum kadar da acý vermiyormuþ.Bazen býrakmamak acý verirmiþ.Kendi ruhunu ve býrakamadýðýn ruhunu salývermek iyi gelir.Özgür býrakmak iyi gelir.

Þimdi býraktýklarým neredeler bilmiyorum.Evren o kadar büyük ki!’’Ýyiye ve kötüye’’ ayný anda ev sahipliði yapacak kadar kocaman.

Bu yüzden neredeler, ne yaparlar bilmiyorum.Bilmek de istemiyorum.Kim bilir belki býraktýklarým toplanýp, beni protesto ediyorlardýr evren mahkemesinde.Kim bilir?

Ama ben mutluyum.

Býrakmanýn zor olmadýðýna inandýðým için,

Býraktýklarým adýna piþmanlýk duymadýðým için mutluyum…

Yine penceremdeyim.Yine dýþarýya bakýp, bu küçük þehrin ýþýklarýna bakýp, dalýp gidiyorum uzaklara…Uzaklarda býraktýðým o kadar çok þeyim var ki…