Cemile seslenince Hasan’ý fark eden Nilüfer, telaþ içinde kalmýþtý. Ürkek bir güvercin gibi ne yapacaðýný, nereye saklanacaðýný bilemedi. Oysa Hasan da ayný durumdaydý;

-Eee..efendim.

-Köye erken mi dönecek traktörler, öyle bir þey duydum.

-Yoo…yoooo… öyle bir þey olsa bana da söylerlerdi.

-Ýyi iyi. Napýyorsun burda?

Üçünün arasýnda sadece Cemile rahattý. Diðer ikisinin arasýnda esen aþk rüzgarýnýn þiddetini fark etmiþti çoktan.

-Þey alacaktým, þey almaya geldim…

Hasan ne uyduracaðýný düþünürken, onu yine Cemile kurtardý;

-Ha, bu da arkadaþým Nilüfer, Caðýsman köyünden. Seni görmüþken bir þey soracaktý?

Nilüfer, þaþkýn, telaþlý Cemile’nin yüzüne bakarken, Hasan’da dizlerinde baþlayan bir heyecan titremesiyle Nilüfer’in sorusunu bekliyordu. Cemile;

-Nilüfer’in de abisiyle, bir akrabasý cephedeymiþ ama pek haber alamýyorlarmýþ. Sen abinden haber alýyorsan, hiç olmazsa cephenin genel durumu için bir haber olur.

Hasan, askerdeki abisi aklýna gelince biraz sakinleþti;

-Abimin son mektubu geçen hafta geldi. Ukrayna’da Almanlarla karþýlaþmýþlar. Ýyi durumdayýz, diye yazmýþ.

-Ýyi iyi. Gördün mü Nilüfer, merak edecek bir þey yok. Ýnþallah tüm Ahýska gençleri sapasaðlam dönerler.

Nilüfer; “-Ýnþallah! Dedi. Uzun süredir, sessiz, gizli bir sevdayla sevdiði, Nilüferin sesini ilk defa duyan Hasan, heyecandan bayýlmamak için, bir an önce gitmek istiyordu. Oysa haftalardýr bu aný beklemiþti. Nilüfer da heyecanlýydý ama Hasan’dan daha sakindi.

Cemile veda edip Nilüfer’le yürüyüp giderken, Hasan yanýndaki duvara yaslandý yavaþça. Mýrýldandý; “-Aman Allah’ým, peri mi bu. Ne güzel yaratmýþsýn yarabbi“ hýzlý hýzlý atan kalbini tuttu, “Gerçek deðil mi yoksa, hayal mi!”

Nilüfer, Cemile’nin kolunu sýktý; “-Ne yaptýn sen yahu, mahvettin beni…”

-Noldu, yalan mý söyledik, yanlýþ mý! Savaþta olan akraban yok mu! Ahýska’dan askerde akrabasý olmayan biri var mý!

-Onu mu diyorum ben. Pat diye konuþtuk.

-Neyse caným, teþekküre gerek yok. Ödeþiriz.

Nilüfer, yeni yeni yatýþan heyecanýyla sordu; “-Nasýl ödeþecekmiþiz yahu.”

-Ben de sizin köyde birini seviyorum.

-Hadi caným, senin taþ görünüþün altýnda atan bir kalp mi var yani!

-Dalga geçme, ilk defa birine söyleyeceðim.

-Sen alay ederken iyiydi ama…

-Tamam, söylemiyorum.

-Söyle, söyle çatlarým.

-Þimdi askerde olan biri, dönünce sen de tanýþmam için bana yardýmcý olacaksýn.

-Tabi caným, tanýyorsam elimden geleni yaparým. Kim?

-Askerden geldiðinde söylerim

-Hemen söyle, çatlarým dedim yahu.

-Ama aramýzda kalacak…

-Söyleeeee…

-Dayýmlarýn köyünden dönerken, annem-babam sizde bir gece kalmýþtýk ya.

-Ooo… bir seneden fazla oluyor. Eeee…

-O gece sizde bir genç vardý ya.

-Teyzemin oðlu.

-Hah iþte.

-Bir kere görmeyle mi aþýk oldun. Ya ben seni aþkla filan uðraþmaz biri sanýrdým.

-Bir kere görmeyle olur mu?

-Ýki mi?

-Hýmmm, kýzacaðým. Caným, sen pazarda görüyorsun da ben göremez miyim! Ama ben senin gibi þanslý deðildim, hiç konuþamadým.

Nilüfer, Cemile’nin boynuna sarýldý; “-Caným benim, dönünce konuþursun inþallah. “

Cemile, sakin görünmeye çalýþýrken, gülümseyerek sordu;

-Ýsmi neydi?

Nilüfer þaþýrdý; “-Kimin?”

-Teyzenin oðlunun.

-Güldürme beni, ismini bile bilmiyor musun?

-Ne bahaneyle soracaktým ismini. Sizde kaldýðýmýz akþam kimse ismini söylemedi ki ne yapayým. Annen de baban da ‘Yeðenim aþaðý, yeðenim yukarý”

-Halil!





--DEVAMI VAR--