(Günlerden bir gün…)


Zamanlar parçalandý.Arkamda býraktýklarým yok artýk.Kýrýk dökük…Bir haykýrýþ gibi bir anda parlayan, parladýðý gibi de sönen bir sürecin içinden geçtim.

Bazen býçaklar fýrlatýyorum kendime.Neden bu kadar diðerlerini önemsiyorum diye.Bir þeyleri suçlamaya kalkarken neden önce kendimden baþlýyorum diye…

Önce ben…diyerekten acýmýyorum kendime.Yaralayan onca þeyi deðil de neden kendimi suçluyorum hep ben?..Þimdi soruyorum o çok önemsediklerim nerede diye?Soruyorum bu haksýzlýðýn haklý tarafýnda olup, hala haksýzlýðýn ortasýnda durup, kendime sapladýðým býçaklarýmý çýkarýp atmadýðým için.Savurmadýðým için…benden…sadece benden uzak olsunlar diye uzaklara.Çünkü olmadýðým her yer uzak…

Kelimelerin kýrýk dökük yerlerinde býraktýðým o kadar çok þey var ki!

Bir daha sahiplenmemek üzere býraktýðým…

Ve bir daha yakýn olamayacak kadar uzaklara savurduðum…


(Günlerden bir günün üstüne bir çok gün geçtiði gün…)


Düþlerimde býçaklar fýrlatmaya devam ediyorum þimdi.Kendime deðil ama…Artýk deðil.Yaþama da fýrlatmýyorum.Bunlarý yaþattýðý için.

Yaþanýlan onca güzel þeye fýrlatýyorum býçaklarýmý.Bir toz bulutu olup uçsunlar diye.Bir toz bulutu gibi toz olup gitsinler diye.

Çünkü ben ilk defa…Ýlk defa iyisiyle kötüsüyle yaþadým diyemeyecek kadar býçaklar sapladým kendime.

Hep ayný yerden yaraladým ve ölmedim.

Tekrar yaraladým ve tekrar ölmedim.

Yine yaraladým yine ölmedim.

Bir daha yaraladým bir daha ölmedim.

Ýþte bu yüzden.

Sýrf bu yüzden iþte…

Yaþamdan çok ölüme yakýn olduðum için…

Beni bu denli yýktýklarý için…

Yaþamýmýn gizini bulacaðým parçalanan zamanlarýmda.Belki bir gün…Yaþadýðým onca þeyi affedebilmeyi öðrenebildiðim bir gün býçaklarýmý savurmaktan vazgeçebilirim.

Bir gün…