Bazý 'son'lar hüzünlüdür. Hatta o kadar ki, kenarýndan-köþesinden taþmýþtýr artýk hüzün. Acýdýr, kahredicidir. Yapacak hiçbir þey yoktur ama. Üzülür ve yerinden oynatýlamayan bir taþ gibi olduðu yerde kalýr insan.

Evet, bazý 'son'lar hüzünlüdür. 16 yaþýndaki Ýlknur'unki gibi. Öyle þanssýz ve inanýlmaz bir 'son' ki onunki, insan üzüntüden çok þaþkýnlýða gömülüyor. Hukukçu bir anne-babanýn kýzý olan Ýlknur, 7'nci kattaki evlerinde pencerenin önüne koyduðu mindere oturup telefonla konuþurken, birden dengesini kaybedip aþaðý düþerek hayatýný kaybediyor. Pencere güzellik taþýr, ferahlýk getirir bulunduðu yere; ama zavallý Ýlknur'a getirdiði þey ölüm oluyor ve genç kýz pencerenin içinden -ne olduðunu bile anlayamadan- geçerek son selamýný veriyor hayata.

***

Ölüm haberini duyduðumdan beri bir konu kurcalýyor aklýmý, düþünüyorum...

7'nci kattan ölüme düþen kýzýn, zemine çakýlana kadarki o kýsacýk sürede neler düþündüðünü, aklýndan neler geçmiþ olabileceðini kendime soruyor ve bunun yanýtýný bulmaya çalýþýyorum.
Belki son derece saçma bir 'kafa yoruþ' bu ama düþünmekten de alýkoyamýyorum kendimi. 'Acaba aþaðý düþerken aklýndan neler geçiyordu?' sorusunun yanýtýný öðrenmeyi çok isterdim. Ve bu istek sanýrým hiç sona ermeyecek.

Kendimce yanýtlar bulmaya çalýþýyorum bu soruya:

Pencereden düþmeye baþladýðý an içinde yankýlanan ses, "inanamýyorum, böyle mi olmalýydý!" cümlesini veya buna yakýn bir cümleyi söyledi muhtemelen.
Ýlk þokun ardýndan; evliliði, yaþayacaðý günler gelmiþ olmalý aklýna, "evlenecektim daha, çok gençtim". Her cümlenin sonunda, bir bedenin yere çarpma sesi. 16 yaþýnda bir kýz, mevsim bahar...
Kendine kýzmýþ olamaz mý peki? "keþke oturmasaydým oraya, akýlsýzýn tekiyim ben". Bedeni yere düþünceye kadar azarladý belki de kendini. Her iççekiþin sonunda bir bedenin yere çarpma sesi. Dolaþmaya çýkmýþ ölüm, bir binanýn 7'nci katýnda bir pencereyi seçmiþ kendine...

Ve çocuksu bir aðlayýþ, rüzgarla oraya-buraya savrulan gözyaþlarý; üzüntü, korku; vakit kaldýysa tabii.
Ve 'aþaðý düþerken aklýndan neler geçiyordu?' sorusu kadar ilginç bir baþka þey: Kurtulabilmeyi umdu belki de. Sað kalabileceðini, bu þanssýzlýktan birkaç kýrýkla ama zaferle çýkabileceðini düþündü.
Saniyeler geçti, geçti... Bitti.

***

Çarptý bedeni yere, tok bir ses duyuldu. (duyuldu mu?)
Daðýldý her þey... Saçlarý daðýldý, nefesi daðýldý, sýcaklýðý, elleri, hayalleri, sesi daðýldý.
Mevsim iþlemeye, hayat eskimeye devam etti.

***

Talihsizce, hiç beklenmeyen bir þekilde sona erdi hayatýn(ýn) baharýnda bir hayat. Yazacak pek bir þey yok artýk.

Son sözü size býrakmak istiyorum yazýnýn sonunda, belki -nafile bile olsa- söylemek isteyeceðiniz birþeyler olabilir diye...