Tavanýnda geniþ aralýklarla sýralanmýþ, sýkýntýlý lambalarý olan, upuzun, küf sarýsý bir koridorda yürüyoruz; iki kolumda iki gardiyan… Taþ zeminde postallarýn ‘garç-gurç’larý arasýna sýkýþmýþ zavallý ‘tak-tuk’larým yankýlanýyor... Yüzümde, filmin birinden görüp çaldýðým ölüme giden direniþçinin soylu ifadesi… Mesafeleri açýlan lambalarýn arasýna karanlýklar yerleþmiþ; içlerinden geçerken gölgemi yaðmalýyorlar, sanki hiç geri dönmeyecekmiþim gibi… Koridorun sonunda ki karanlýðý fark ediyorum; yaþama sýrtýný dönmüþ bir cellat gibi bekliyor. Eminim; kafamý keserken, sökük diken terzi kadar sýradan davranacak. Baðýrýp çaðýrmaya, ayaklarýmý sürümeye baþlýyorum. Ama gardiyanlar buna hazýrlýklý; daha sýký yapýþýyorlar koluma. Yürüme bandý gibi, tükenmeyen koridor; geriye dönme umudumu da, soðukkanlýlýðýmý da yok ediyor. Yüzümdeki direniþçi kuruyup pul pul döküldü. Gerçek yüzüm, altýn kaplamasý soyulmuþ kalp para gibi çýktý ortaya. Zaten hiçbir zaman iyi bir kalpazan olamadým. Yazdýðým sahte þiirler hemen fark edildi. Üstelik de suçüstü yakalandým…
    Karanlýðýn içinde bir kapý olduðunu, açýldýðý zaman fark ediyorum. Beni içeri itip kapýyý üzerimden kapýyorlar. Çarpan kapýdan bir yankýlanma bekliyorum. Ama ses, suya atýlmýþ bir taþ gibi yutuluyor. Çevremdekileri seçmeye çalýþýyorum; diðer mahkumlarý, eþyalarý… Ama her yerde gözlerimi acýtacak kadar yoðun bir karanlýk var. Ortaya bir ‘Merhaba’… Sesime ne cevap geldi; ne de yankýsýný iþittim. Ellerimi bile göremiyorum. Yokum! Yutulmuþum... Bilincimse ýþýk kadar tezat… Ve karanlýklar, aralarýna kimseyi almayacak kadar yabani. Sadece benim hissettiðim bir yabancýlýðým artýk. Bunu asla yadýrgamam; yabancýlýk, ömür boyu taþýdýðým bir duygu… beklide burada bulunmamýn sebebi. Çünkü ondan kurtulmak için hep benzemeye ve benzetmeye çalýþtým.
    Karanlýklar, köþeden bucaktan çýkýp, yeni gelen insancýðý görmeye koþuþuyor. Ýtiþ kakýþ üzerime çullanýyorlar. Boðuluyorum… Arkamý dönüp kapýyý yumruklamaya baþlýyorum, kapýnýn dýþýndakilere yalvarýyorum. Hatta kimsenin beni duymayacaðýný bile bile bu iþi uzatýyorum. Gürültüden karanlýklar þaþýrdý. Geri çekilip olan biteni seyrediyorlar. Dönüp de bakamýyorum onlara; ama her an biri omzuma dokunacakmýþ gibi… Bu ihtimalden ödüm kopuyor; herhalde kalbim buna dayanamaz. Nefesin çatallaþýyor, çatallaþtýkça yabancýlaþýyor; sanki biri enseme enseme üflüyor. Aklýmý yitirebilirim.
    Delirme korkusu bana diðer seçeneði sundu; yüzümü dönüp onlarla yüzleþmek, hatta üstlerine gitmek… Ama bunu yapmak benim için öyle zor ki… Çünkü ben bir korkaðým. Bu yüzden yaþam savaþýnda hep cephe arkasý bulaþýkçýlýðý seçtim. Oysa, daha genç yaþta insanýn doðrularýný, yanlýþlarýný, onurunu kitaplardan öðrenebilmiþtim. En keskin kýlýçlarý, en saðlam kalkanlarý en gergin yaylarý edindim sanýyordum.. Fakat bunlarý yaþamak için savaþmak gerektiðini görünce, silahlarým aðýr geldi, kollarým iki yana düþtü. Cesaretim yoktu. Kitaplar, kahramanlarýn o cesaretleri nereden edindiklerini yazmamýþlardý. Hatta cesaretin her zaman kahramanlarda olmadýðýný da gördüm. Ýnsanlarýn incir çekirdeði çýkarlarý için nasýl birbirlerini öldürdüklerini ve sabun köpüðü inançlarý için nasýl vahþileþtiklerini… Kör cesaretlerinden korktum. Saklanmam gerekiyordu. Her gün, bencillikleri birbirlerini kýrdýrýrken, farklý olaný gördüklerinde, nasýlsa, tek yürek olabiliyorlardý. O zaman marangoz rendesi gibi, aynýlaþtýrmak için acýmasýzca yontuyorlar; bunu yaparken bir vatansever, kutsallýklarý koruyan birer þövalye olduklarýna inanýyorlardý. Dahasý kiþileþiyorlar, manevi doyumlar yaþayabiliyorlardý. Balon patlamasýndan korkan bir atýn üzerinde nasýl savaþ alanýna dalabilirdim… Geviþ getiren mandanýn aðzýnda bir orkide olacakmýþým gibi geldi.Ýnsanlardan korktum;Ýnançlarýmdan soyundum. Onlarýn güldüklerine güldüm; onlarýn anladýklarý kadarýný anladým; onlarýn kelimelerine sahip oldum, hatta o kelimelerle sahte þiirler yazdým.
    Burada ki karanlýk mayalanýyor sanki; yüzyýllardýr rengini bir ton çözecek bir ýþýk girmemiþ gibi... Ayaðýmla yeri yoklaya yoklaya bir adým atýyorum. Aslýnda ellerim bir duvara deðse için rahatlayacak. Bir adým, bir adým daha… adýmlarýmý hýzlandýrýyorum. Ellerimi indirdim, koþmaya baþladým. Belki yanlýþ yere gidiyorum diye defalarca yönümü deðiþtirdim. Sonunda kayboldum. Burada kaybolmak komik; yani yönümü kaybettim… Sanki daha önce bir yönüm varmýþ gibi... Burasý mezardan farksýz; ama yaþama ne de çok benziyor. Daha doðrusu yaþamdaki halime… Keþke o kapýnýn dibinden hiç ayrýlmasaydým; dibine sýðýnabileceðim bir duvarým olurdu. Ya da zayýfta olsa, uzakta da olsa, bir ýþýk…Býkmadan usanmada ýþýða doðru yürüyebilirdim.
    Durduðumda karanlýklar bir girdap gibi etrafýmda dönüyor. Yere düþüyorum, yerin bu kadar yakýn olduðuna þaþýrýyorum. Gözlerimi kapattýðýmda kendi karanlýðým sýcacýk karþýlýyor beni. Burada bana tek yakýn þey; daha önce niye düþünmedim bunu… Karanlýðýmýn dibinde þiirlerimi buluyorum; sahte þiirlerimi. Alýp onlarý boþluða savuruyorum. Sahte olduklarýný hissettirircesine madeni bir sesle yere düþüyorlar. Hepsini dýþarý atýyorum; biraz kýzgýnlýðým var onlara. Ýçimi onlardan temizledikçe altýndan sýcacýk közlenmiþ ateþim çýkýyor. Bu sýcaklýðý gençliðimden tanýyorum. Onu henüz baþkalarýnýn kelimeleriyle boðmadan önce sýcacýk ýsýtýrdý beni, yalnýz gecelerimde. Orada daha önce söylenmemiþ þiirlerim var. Bu kez onlarý savuruyorum; havada uçuþuyorlar, ateþ böcekleri gibi, ateþleri hemen soðumuyor. Ýþte bu çok güzel.