Ev boþalýr boþalmaz soluðu sokakta aldý. Beþ ev ötede oturuyordu Ayþe. Yaðan yaðmura aldýrmadan üstüne bir çeket geçirip, ayaðýna giydiði patiklerin üzerine lastik terliklerini giyip vardý komþu kýzý Ayþe'nin kapýsýna. Kapýyý þiþman, kýsa boylu, eþarplý bir kadýn açtý.

"Hatice teyze Ayþe evde mi?" diye sordu ayaðýndan çamur bulaþan patikleri çýkarýrken
"Evde kýzým, sabah sabah nereye gidecek ki"

Kadýnýn ses tonunda ki iðnelemeyi farketmedi bile.Oturma odasýndan gülümseyerek çýkan arkadaþýndaydý tüm dikkati. Çiçekli basma bir pijamayla kýrmýzý bir bluz vardý Ayþenin üstünde.
Her halinden belliydi yeni uyandýðý. Gülbahar'ý karþýsýnda görünce yüzünde bir tebessüm belirdi. Avcuma düþtün tebessümüydü bu. Gülbahar'ý kolundan tuttuðu gibi mutfaða götürdü.Mutfaðýn tahta kapýsýný da sürgüyü yerine kaydýrmakta zorlana zorlana kilitledi. Arkadaþýnýn "Ne oldu öðrenebildin mi ?" sorusuna sakin bir cevap verdi.
"Kýzým yapamayacaðým bir þey olsa sana dün söz verirmiydim"

Gülbahar'ýn gözlerindeki heyecan ve istek onun kendisini bir kez daha önemli bir insan olduðunu hissetmesine neden oldu.
Aslýnda Gülbahar'ýn mahallede ne var yoksa bilen, duyduðu bir lafý baþkasýna baþka türlü anlatmakta sakýnca görmeyen tombul kýsa boylu yersiz ve densiz konuþmalarýyla etrafta pekte sevilmeyen bu kýzla arkadaþ oluþunun tek nedeni söylediði kalp kýrýcý laflarla aþaðýlamalara alýnmayacak kadar vurdum duymaz oluþuydu. Çünkü o insanlara sarf ettiði laflar yüzünden Ayþe'den çok daha yalnýzdý.

"Dün akþam senden arildýktan sonra eve geldim.Annemden birþey öðrenirim zannettim ama nafile. Bende yemeði yedikten sonra mahalle turuna çýktým. Valla sende üç ben diyeyim beþ kapý yaptým kim olduðunu öðrenmek için. Her gittiðim evde içtiðim çay sayýsý üçü geçmiþtir. Gece nasýl dört döndüm yatakta sen düþün artýk."
Ayþe lafý böyle uzattýkça onun da meraký kýzgýnlýða dönüþüyordu. Sabrý tükenincede "Eee tombul köfte ne biliyosan anlat, yok birþey öðrenemediysen beni boþuna meþkul etme" diye çýkýþtý.
"Tamam be kýzým anlatýcam hepsini. Hýý bak þimdi unutturdun diyeceklerimi. "
Yüzü güleç, yanaklarý al aldý Ayþe'nin. Dünyanýn en önemli sýrlarýný biliyormuþcasýna parlýyordu gözleri. "Senin o yakýþýklý varya baþka bir þehirden gelmiþ okumak için" dedi usulca Gülbaharýn kulaðýna uzanýp. Sonra geri çekip kendini anlattý bildiði ne varsa.
"Dayýsýnýn yanýnda kalýyor.Hani þu bakkal remzinin evi varya iþte o evde. Adý Ali'ymiþ. Ayþe konuþmasýna devam ederken, o usulca çýktý mutfaktan. Arkadaþýnýn "Ne oldu sorusuna" cevap bile vermedi.
"Anladým, anladým.Kýzým beyaz atlý prensin ne iþi olur burda. Eline , yüzüne kýlýðýna kýyafetine aldanýp cukkasý saðlam sandýn deme"
Duymadý Gülbahar hiçbir sözü.Kapýdan dýþarý çýkarken ayaðýna patiklerinide giymedi, çeketini baþýnada geçirmedi. Hýzlanan yaðmur altýnda aðýr aðýr yürüyerek gitti eve. Titreyen elleri zor buldu çeketindeki anahtarla tahta kapýnýn kilidini. Ýçeri girer girmez ýslak çeketini sandalyeye serdi. Çamurdan kirlenen çoraplarýný çýkardý terliklerini giydi. Giriþte küflü çivilerle bezenmiþ eski tahta sandalyeye oturup aðladý. Bu kadar çok hayal kurup ümidlendiði için üzgündü. Yazýk ki büyük umutlarýn büyük hayal kýrýklýðý yarattýðýný o an anlamadý.

Akþam olmadan toparladý kendini. Sobanýn üzerinde tencerenin içinde kaynamakta olan suyun içi